Το χρονικό μιας κρίσης

Από τότε που ξεκίνησε η κρίση ένας σημαντικός αριθμός Ελλήνων μετανάστευσε προς ένα καλύτερο αύριο, ή έστω ένα αύριο, στο εξωτερικό.

Αυτοί τη φορά, οι περισσότεροι που έφυγαν ήταν άνθρωποι της επιστήμης. Κατά πως διαφαίνεται, ανεξάρτητα από το είδος εργασίας του καθενός έφυγαν οι καλύτεροι.

Ευτυχώς για αυτούς γιατί η κρίση του ωφέλησε.

Βλέπεις, από τότε που ξεκίνησε η κρίση, μια σειρά από Έλληνες της ομογένειας, κυριότερα της φρέσκιας ομογένειας έχουν προβεί σε ένα σημαντικό παγκοσμίως αριθμό σοβαρότατων ανακαλύψεων, η συχνότητα των οποίων είναι σχετικά υπεραυξημένη σε σύγκριση με τα χρόνια πριν την κρίση.

Άνθρωποι, που εδώ θα ήταν, το πιθανότερο, άνεργοι ή θα έκαναν επαγγέλματα άσχετα με το ταλέντο και την κλίση τους, βρήκαν γόνιμο έδαφος αλλού, τις συνθήκες και τις προδιαγραφές, καθώς και την αναγνώριση και καταξίωση για την προσφορά τους στο πεδίο τους. Τέτοιοι άνθρωποι εδώ, χωρίς την αντίστοιχη ψηφορκεντρική διασύνδεση στην Ελλάδα θα είχαν χαθεί και αν δεν ήταν η κρίση, μπορεί  να μην έπαιρναν ποτέ τη θαρραλέα απόδραση να κυνηγήσουν το όνειρό τους, συμβιβαζόμενη στη μετριότητα της προ-κρίσης χώρας μας μα αντάλλαγμα την ομορφιά της και τους δικούς τους ανθρώπους. Δεν είναι εύκολο να ξεριζωθείς κι αν δεν το έχεις ζήσει δε μπορείς να το κρίνεις ελαφρά.

Αναρωτιέμαι καμιά φορά αν μόνο εγώ σκέφτομαι πως θα ήταν αυτή η χώρα αν έστω για λίγο οι μέτριοι, και προφανώς οι περισσότεροι, σταματούσαν να σκέφτονται μόνο την ευκολία τους και αφήναν τους ικανούς, έστω και για λίγο να σχεδιάσουν ένα μέλλον που βάζει προτεραιότητες για το αύριο του συνόλου. Καυχιόμαστε, για τον φυσικό πλούτο, την ομορφιά, την ιστορία και τους προγόνους μας, μόνο σε μεταφερόμενες, συχνά ανορθόγραφες, δηλώσεις στα κοινωνικά μέσα ή αμπελοφιλοσοφώντας στις καφετέριες αλλά στο τέλος της ημέρα, άνετα θάβουμε τον διπλανό μας, ειδικά αν δε διάγει με τον ίδιο τρόπο με εμάς τον βίο του. Και οι απώτεροι στόχοι μας, ένα μπλουζάκι με ευδιάκριτη μάρκα ακόμα και για τους τυφλούς, το αυτοκίνητο που νομίζουμε ότι ο γείτονας θέλει, και επίδειξη ανώφελης σπατάλης κάποιο βράδυ στα μπουζούκια. Οι βολεμένοι δεν έχουν καμία διάθεση να αλλάξουν τα κακώς κείμενα, ή γενικά οτιδήποτε και σαμποτάρουν κάθε πρωτοβουλία για πρόοδο προκειμένου να χάσουν έστω και ελάχιστα από τα οφέλη τους. Και σε όποιον δεν αρέσει, η πόρτα ανοιχτή και τα σκυλιά δεμένα. Και στους καλύτερους από εμάς, με ίσως ελάχιστες εξαιρέσεις ο δρόμος αυτής της πόρτας είναι μονόδρομος μαζί με την παραγωγικότητά τους που πάει προς όφελος ξένων οι οποίοι δεν πιστεύουν την τύχη τους αλλά και τη βλακεία μας.

Καμιά φορά σκέφτομαι την Ελλάδα σα μια όμορφη και γόνιμη γυναίκα. Άλλος την αρμέγει, άλλος τη βιάζει χωρίς να σκέφτεται τα παιδιά που σπέρνει πίσω του, άλλος πουλάει το μάτι της και άλλος το νεφρό της. Οι μύες της δεν υπάρχουν πια, έφυγαν οι περισσότεροι με τις μεταναστεύσεις του 50 και 60 και ότι άλλο απέμεινε το υποδούλωσε ή κατέστρεψε η πολιτική γενιά του περίφημου Πολυτεχνείου στη μεταπολίτευση. Το μυαλό της φέβγει τώρα και η άλλωτε όφορφη γυναίκα παραπαίει σα σκιάχτρο αναπολώντας τα περασμένα μεγαλεία. Ξέρεις πια ήμουν εγώ φωνάζει σθεναρά στην Ευρώπη; Κανείς δεν ακούει όμως, κανείς δε θυμάται πια. Ούτε κι εμείς. Οι περισσότεροι από εμάς ούτε που  ξέρυμε καν. Δε βρέθηκε καιρός για γνώση. Ήμασταν όλοι απασχολημένοι στο φαγοπότι. Εθελούσια ή όχι, ένας λαός από κτήνοι κατασπάραζε μεθοδικά ότι υπήρχε μπροστά του κι ακόμα και τώρα γλίφει τα κόκαλά της σαν να μην υπάρχει αύριο χωρίς καμία σκέψη για το τι θα γίνει όταν χαθεί κάθε εκμεταλεύσιμος πόρος. Λες και οι καταθέσεις τους στα παγκάρια των ξένων είναι διασφάλιση για τη γενιά τους ες αεί.

Μου προκαλεί εντύπωση πόσο παράλογο είναι όλο αυτό και πως η μάζα παθητικά αδιαφορεί και συμμετέχει. Συμμετέχει σε ένα κόσμο βρόμικα, χωρίς αξίες, με ρουσφέτια και κλίκες μετριώτητας που παντιέρα του έχει την αγένεια και τη βλακεία της πίστης ότι όλοι ξέρουν όλα για όλα και κανείς τους δεν κάνει λάθος. Και είναι αυτό το αλάθητο που δημιουργεί την παρακμή αλλά και θάβει κάθε ελπίδα για το αύριο.