Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

Stern: Mετωπική επίθεση στους Έλληνες πλουτοκράτες

Το Μονοπώλιο των εκατομμυριούχων

Απο την iefimerida.gr

Εκτενές άρθρο για τα «πανίσχυρα οικονομικά τζάκια» περιλαμβάνει το γερμανικό περιοδικό Stern στο τεύχος που κυκλοφορεί με τίτλο « Το Μονοπώλιο των εκατομμυριούχων» και ισχυρίζεται ότι εδώ και πολλές γενιές 2.000 οικογένειες διαμόρφωσαν το υπάρχον σύστημα και αποκόμισαν τεράστια κέρδη.

Η επίθεση αυτή στο ελληνικό επιχειρηματικό κατεστημένο ενισχύει τα σενάρια που φέρουν τους δανειστές και την Τρόικα να βρίσκονται σε μετωπική σύγκρουση με τα ελληνικά οικονομικά συμφέροντα που οικοδομήθηκαν στη Μεταπολίτευση.

Το δημοσίευμα ξεκινάει από τον Φώτη Μπόμπολα, τον οποίο οι συντάκτες του άρθρου επισκέπτονται στο γραφείο του: «Ο Φώτης Μπόμπολας έχει μπροστά από το γραφείο του τέσσερεις οθόνες υπολογιστών εγκατεστημένες στον απέναντι τοίχο, ο οποίος φέρει μια ξύλινη επένδυση. Έχεις την εντύπωση ότι βρίσκεται στα κεντρικά ενός αρχηγείου. Η γραμματέας του Λυδία του φέρνει φραπέ. Ο Μπόμπολας, ετών 52, με κοντοξυρισμένα μαλλιά, στρίβει ένα τσιγάρο. Καπνίζει Ολντ Χόλμπορν. Το πουκάμισό του είναι ανοιχτό στο στήθος, στο καρπό του χεριού του δεν φέρει κανένα ρολόι. «Προτιμώ να κρατώ χαμηλό προφίλ», διατείνεται ο ίδιος. Ο Μπόμπολας είναι ένας από τους πιο πλούσιους άνδρες στην Ελλάδα. Στην οικογενειακή αυτοκρατορία ανήκουν ο εκδοτικός κολοσσός Πήγασος, η μεγαλύτερη κατασκευαστική εταιρία της χώρας, εταιρίες ανακύκλωσης, ορυχεία χρυσού, ακίνητα. Συνολική αξία: μερικά εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Ο Μπόμπολας δεν δίνει ποτέ συνεντεύξεις. Ακόμη και τώρα αισθάνεται άβολα: «Δεν βλέπετε; Η χώρα εκρήγνυται». Η οικογένεια του αισθάνεται έντονα τη λαϊκή οργή. Και αυτό γιατί η πολυεθνική εταιρία Ελλάκτωρ απαιτεί για τη διέλευση των αυτοκινητοδρόμων της υψηλά διόδια, παρότι το ελληνικό κράτος έχει επιχορηγήσει το έργο ως επί το πλείστον με χρήματα των φορολογημένων. Η Αττική Οδός κοστίζει 2.80 ευρώ, ενώ γύρω στα 250.000 αυτοκίνητα τη διασχίζουν καθημερινά. Όποιος θέλει να ταξιδέψει με αυτοκίνητο για Θεσσαλονίκη χρειάζεται ολόκληρα 25 ευρώ. Μια πρωτοβουλία πολιτών με το όνομα «Δεν πληρώνω διόδια» πριονίζει κάθε τόσο τις μπάρες των διοδίων. «Είναι αναρχικοί», βρίζει ο Μπόμπολας».

Πανίσχυρα τζάκια «Η οικογένειά του ανήκει σε μια χούφτα από σχεδόν πανίσχυρα ελληνικά τζάκια, τα οποία εδώ και πολλές γενιές διαμόρφωσαν το υπάρχον σύστημα, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη. Τώρα όμως που η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, αρνούνται να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Αντ' αυτού, επιχειρηματίες όπως ο Μπόμπολας, σπεκουλάρουν με νέες κρατικές αναθέσεις έργων, ενώ άλλοι παραμονεύουν για ευκαιρίες που θα προκύψουν από τις ιδιωτικοποιήσεις της κρατικής περιουσίας. Ήδη ο μεγαλοεπιχειρηματίας Σπύρος Λάτσης νοίκιασε για το ευτελές ποσό των 50 σεντ ανά τ.μ. και για 90 χρόνια το πιο πολυτελές Shopping-Mall στην Αθήνα».

Τι λέει για την Γιάννα Αγγελοπούλου

Άλλοι πάλι επιχειρηματίες εξαφανίζονται στο εξωτερικό, όπως, λόγου χάριν, η διαβόητη Άννα Αγγελοπούλου, η πρώην πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής των Ολυμπιακών αγώνων, η οποία ακούει στο όνομα Lady G, όνoμα που της έδωσε ο ελληνικός κίτρινος τύπος» γράφει το περιοδικό για την πρώην ισχυρή κυρία των Ολυμπιακών Αγώνων. Αναφέρει μάλιστα ότι η Γιάννα Αγγελοπούλου «ίδρυσε το Ίδρυμα Αγγελόπουλος, με τη βοήθεια του οποίου θα μπορεί ανά πάσα στιγμή να διασφαλίσει τη περιουσία της. Έτσι, εξ αποστάσεως μπορούσε πλέον να παρακολουθεί γαλήνια, πως η ελληνική Βουλή ψήφισε ένα από τα σκληρότερα πακέτα λιτότητας ύψους 13,5 δισεκατομμυρίων ευρώ. Μετά από την επιβολή των νέων μέτρων ο μέσος μισθός στην Ελλάδα ανέρχεται σε λιγότερο από 1000 ευρώ το μήνα, ενώ σε οικογένειες με εισόδημα άνω των 18.000 ευρώ ετησίως κόπηκαν τα επιδόματα παιδιών.

Τι λέει για τον Μπόμπολα

Και το άρθρο συνεχίζει για τον Φώτη Μπόμπολα: «Στο ερώτημα αν έχει έλθει η ώρα για τους ζάμπλουτους Έλληνες να δείξουν αλληλεγγύη, ο Μπόμπολας αντιδρά εκνευρισμένος: «Μα τι θέλετε; Οι μετοχές μας είναι στο πάτο. Οι επιχειρήσεις μας πάσχουν ακριβώς το ίδιο όπως και η υπόλοιπη χώρα». Τι θα λέγατε με την φορολόγηση των πλουσίων; «Τι αφελής σκέψη. Το μεγάλο κεφάλαιο βρίσκει πάντα τρόπους να αποφύγει τους φόρους. Αυτό είναι το τίμημα της παγκοσμιοποίησης». Ο Μπόμπολας διευθύνει επισήμως την οικογενειακή του πολυεθνική εταιρεία μαζί με τον αδελφό του. Όμως ο πραγματικός πατριάρχης είναι ο πατέρας Γεώργιος, η φωτογραφία του οποίου φιγουράρει σε ασημένιο πλαίσιο πάνω στο κομοδίνο. Λέγεται ότι ο Γεώργιος Μπόμπολας κατάφερε να πάρει τη πρώτη κρατική ανάθεση έργου όταν η κατασκευαστική του εταιρεία δεν κατείχε ακόμη ούτε καν μπουλντόζα. Η μεγάλη επιχειρηματική ευκαιρία γι' αυτόν ήταν η Ολυμπιάδα του 2004. Τότε η Ελλάκτωρ κατασκεύασε το μεγαλύτερο μέρος του αθηναϊκού μετρό, χωρίς να υπάρξει καμία δημόσια προκήρυξη επί του έργου. Όταν η κυβέρνηση αποφάσισε την κατασκευή τεσσάρων αυτοκινητοδρόμων, ο Μπόμπολας ήταν και πάλι μέσα στο παιχνίδι. Ένα από τα μεγαλύτερα «χτυπήματα» της οικογένειας είναι η αγορά των κρατικών ορυχείων χρυσού στη Χαλκιδική για 11 εκατομμύρια ευρώ. Η αξία των κοιτασμάτων χρυσού ανέρχεται στα 12 δισεκατομμύρια ευρώ».

Τι λέει για τη λίστα Λαγκάρντ και τον Αντώνη Σαμαρά

«Η Ελλάδα δεν είναι μια φτωχή χώρα, απλώς η κατανομή του πλούτου είναι άνιση. Τα 80 τις εκατό του ιδιωτικού κεφαλαίου βρίσκεται στα χέρια μόνον 2.000 οικογενειών. Γύρω στα 200 δισεκατομμύρια ευρώ αυτού του κεφαλαίου βρίσκεται σε ξένες τράπεζες. Επισήμως μόνον εννέα πρόσωπα δηλώνουν στην Ελλάδα εισόδημα άνω των 700.000 ευρώ το έτος. Η επονομαζόμενη Λίστα-Λαγκάρντ, με τα ονόματα 2059 Ελλήνων που κατέχουν λογαριασμούς στην Ελβετία, κρατήθηκε για πάνω από δύο χρόνια μυστική. Στη λίστα αυτή υπάρχουν ονόματα που θεωρούνται έμπιστα πρόσωπα του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά. Μεταξύ αυτών βρίσκεται ο δικηγόρος Σταύρος Παπασταύρου, ένα από τα δέκα κορυφαία στελέχη της Νέας Δημοκρατίας. Η εν λόγω λίστα δεν είχε καμία συνέπεια για τους πλουσίους, εκτός ενός δημοσιογράφου που αντιμετώπισε δυσκολίες. Επειδή δημοσίευσε όλα τα ονόματα της λίστας στο περιοδικό Hot Doc, συνελήφθη από μια ομάδα άμεσης δράσης 50 αστυνομικών και απειλείται με διετή φυλάκιση λόγω παραβίασης δικαιωμάτων της ιδιωτικής σφαίρας».

Τι λέει για τον Λαυρεντιάδη

«Είναι αναμενόμενο ότι με τη πίεση που ασκείται από τη πλευρά της Ευρώπης βαθμιαία κάτι αρχίζει να αλλάζει: τη τελευταία βδομάδα ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου έδωσε εντολή για τη σύλληψη του επιχειρηματία Λαυρέντη Λαυρεντιάδη, ο οποίος διατηρούσε 31 τις εκατό της Pronton-Bank και η οποία διασώθηκε από το ελληνικό κράτος με τη βοήθεια 900 εκατομμυρίων ευρώ. Λέγεται ότι ο ίδιος μεταβίβασε εν τω μεταξύ στο εξωτερικό 700 εκατομμύρια ευρώ. Ο καθηγητής των πολιτικών επιστημών Σεραφείμ Σεφεριάδης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο συγκρίνει την αθηναϊκή ολιγαρχία με την ιταλική μαφία: «έχει παντού τους ανθρώπους της: έναν αδελφό στην Αριστερά, έναν στη Δεξιά, έναν στο δημαρχείο και έναν εντός της εκκλησίας. Οι ζάμπλουτοι Έλληνες εξαγοράζουν τους πολιτικούς μέσω της χρηματοδότησης των εκλογικών τους αγώνων. Η εξουσία που ασκούν μέσω των μίντια τούς καθιστά απρόσβλητους». Στο τηλεοπτικό κανάλι Mega, που έχει τεράστια επιρροή, συμμετέχουν δύο τζάκια: Ο Μπόμπολας και η εκδοτική δυναστεία του Λαμπράκη. Ο γιος του μεγαλύτερου μετόχου της τελευταίας έγινε ο προσωπικός σύμβουλος του Σαμαρά. Αποκαλύψεις μέσω του Wikileaks Tο άρθρο κάνει αναφορά και στις αποκαλύψεις μέσω του Wikileaks που έκανε επίσης αναφορά σε ομάδα Ελλήνων μεγιστάνων: «Μια τηλεγραφική είδηση που έφτασε σε μας από την Αμερική μέσω του Wikileaks, αναφέρει ότι «μια μικρή ομάδα επιχειρηματικών μεγιστάνων έχει συνδεθεί με την πολιτική μέσω βαθμών συγγενείας, γάμων ή και διαζυγίων. Οι σχέσεις αυτές είναι πολυπλοκότερες από τις αντίστοιχες σχέσεις μεταξύ των θεών στην ελληνική μυθολογία». Ακόμη πιο δραστικά το εξέφρασε ο Κώστας Καραμανλής, ο πρώην πρωθυπουργός της χώρας, όταν εξαπέλυσε ύβρεις κατά της διαφθοράς ενώπιον φίλων του κόμματος του: «Το πρόβλημα αυτής της χώρας είναι αυτοί οι νταβατζήδες και οι πολυεθνικές τους που ελέγχουν το σύνολο του πολιτικού βίου».

Τι λέει για τον Σπύρο Λάτση

«Ο Σπύρος Λάτσης είναι ο αυτός που κατέχει αδιαφιλονίκητα τη πρώτη θέση μεταξύ των εν λόγω μεγιστάνων. Ο ελληνικός τύπος τον αποκαλεί «σιωπηλό Κροίσο». Στην αυτοκρατορία του Λάτση ανήκουν τράπεζες, συμπλοιοκτησίες και διυλιστήρια. Ιδρύθηκε από τον πατέρα του Γιάννη, έναν σύντροφο του περιώνυμου Αριστοτέλη Ωνάση. Ο Γιάννης Λάτσης, γνωστός με το παρατσούκλι «Καπετάν Γιάννης», εμφανίστηκε κατά την υποδοχή της Βασίλισσας της Αγγλίας με λευκό ναυτικό καπέλο. Όταν ο γιος του Σπύρος μετέβη στο Λονδίνο για να σπουδάσει φιλοσοφία, ο Καπετάνιος τον περιγελούσε. Όμως το βλαστάρι του πολλαπλασίασε πριν από τη οικονομική κρίση την αξία της οικογενειακής επιχείρησης κατά 8 δισεκατομμύρια ευρώ. Ζει ως επί το πλείστον στην Ελβετία. Η θαλαμηγός του «Αλέξανδρος» είναι μια από τις μεγαλύτερες στον κόσμο. Πάνω σε αυτή χαλάρωσαν ήδη ο Τζωρτζ Μπους, ο πρίγκιπας Κάρολος και ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής επιτροπής Μπαρόζο. Επειδή ο τελευταίος έκανε διακοπές με την οικογένεια του στην εν λόγω θαλαμηγό, η Ευρωβουλή τον τιμώρησε τότε με ψήφο δυσπιστίας. Η τράπεζα Eurobank του Λάτση κατείχε μέχρι πρότινος τα μεγαλύτερα μερίδια των ελληνικών κρατικών ομολόγων: δώδεκα δισεκατομμύρια ευρώ. Ταυτόχρονα ο Λάτσης προσπάθησε να κομίσει κέρδη από την ήδη λεηλατημένη χώρα του με το να τοποθετήσει τους ανθρώπους του στις σωστές θέσεις. Η εταιρία καταπιστεύσεων, η οποία αποφασίζει για τις ιδιωτικοποιήσεις της ελληνικής κρατικής περιουσίας, επανδρώθηκε με πρώην μάνατζερ της αυτοκρατορίας του. Εκτός από το «χτύπημα» που αφορά το πολυτελές ακίνητο Shopping-Mall στο Μαρούσι, είναι πολύ πιθανό ότι ο Λάτσης να αγοράσει και την κρατική επιχείρηση Hellenic Petrolium σε ποσοστό εκατό τις εκατό. Για το «Helliniko Project», μια περιοχή περίπου 600 στρεμμάτων στο παλαιό αεροδρόμιο της Αθήνας, ο Λάτσης είναι επίσης φαβορί. Το ακίνητο, το οποίο βρίσκεται κοντά στη παραλία του Αγίου Κοσμά, θεωρείται ένα από τα πολυτιμότερα της Ευρώπης. Εκεί μέλλεται να κτιστούν κυρίως γραφεία, κατοικίες και να διαμορφωθεί ένα γιγάντιο πάρκο αναψυχής. Μια «Ντίσνευλαντ της Μεσογείου», υπόσχεται το διαφημιστικό».

Τι λέει για τον Σωκράτη Κόκκαλη

«Η ιδιωτικοποίηση της κρατικής περιουσίας είναι μια από τις βασικές αξιώσεις των χρηματοδοτών της Ελλάδας. «Έτσι όμως όπως αυτή λαμβάνει χώρα, είναι παράλογη», διατείνεται ο Αλέξανδρος Μωραιτάκης, πρόεδρος Συνδέσμου Μελών Χρηματιστηρίου Αθηνών (ΣΜΕΧΑ). «Μερικοί επιλεγμένοι επενδυτές αγοράζουν κρατική περιουσία και εμφανίζονται ως εθνοσωτήρες». Για την πλέον επικερδή κρατική επιχείρηση του ΟΠΑΠ, μια από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρίες τυχερών παιχνιδιών στην Ευρώπη, ενδιαφέρεται ο Σωκράτης Κόκκαλης. Η Intralot είναι μια από τις ηγετικές εταιρίες στην ανάπτυξη των συστημάτων λόττο. Ο Κόκκαλης, μια από τις πλέον αμφισβητούμενες ολιγαρχικές προσωπικότητες στην Ελλάδα, υπήρξε συνεργάτης της ανατολικογερμανικής Στάζι με τα ψευδώνυμα κρόκους και κασκάντε. Μεγάλωσε στην Ανατολική Γερμανία όπου η οικογένειά του προσέφυγε το 1949 μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου στη Ελλάδα. Η περιουσία του έχει υπολογιστεί στα 2 δισεκατομμύρια δολάρια. Οι φήμες γύρω από το πρόσωπό του θα μπορούσαν να προέρχονται από κάποιο μυθιστόρημα με σπιούνους. Όταν έγινε δημοσίως γνωστό ότι η Siemens λάδωσε, σύμφωνα με κάποιους υπολογισμούς, με 100 εκατομμύρια ευρώ Έλληνες πολιτικούς και αξιωματούχους, η γερμανική εισαγγελική αρχή, ερευνώντας τα αρχεία της εταιρίας, προσέκρουσε σε ένα αμφίβολο όνομα με το κωδικό «Κύριο Κ.». Υποθέτει ότι πρόκειται για τον Σωκράτη Κόκκαλη».

Τι λέει για τους εφοπλιστές

«Όπως όμως ισχυρίζεται ο Σάββας Ρομπόλης, καθηγητής οικονομικών κοινωνικής πολιτικής του Τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο «είναι σχεδόν αδύνατον να αποδειχτούν οι παράνομες ραδιουργίες των ολιγαρχικών δυνάμεων [...] Δεν είναι μόνον που έχουν παντού τους ανθρώπους τους. Οι νόμοι έχουν γραφτεί εδώ και πολλές γενιές γι' αυτούς. Δεν χρειάζεται καν να εξαπατήσουν την εφορία αφού απαλλάσσονται ούτως ή άλλως από τους φόρους». Κάθε χρόνο η Βουλή ανακοινώνει -όπως άλλωστε και το 2012- φοροαπαλλαγές για τους μεγαλοεφοπλιστές. Διότι αυτοί απειλούν με απόσυρση του στόλου τους και τη διακίνησή του κάτω από άλλη σημαία. Βέβαια, επισήμως δεν υπάρχουν κανενός είδους συνδέσεις μεταξύ των ολιγαρχικών και των πολιτικών δυνάμεων της χώρας, ούτε συναντήσεις και αποδεικτικές φωτογραφίες. Στη μαρίνα του Φλοίσβου όμως, τη μεγαλύτερη της Αθήνας, όπου αγκυροβολούν ακόμη και θαλαμηγοί 100 μέτρων «μπορεί κανείς να δει όλους τους πολιτικού μας», όπως αφηγείται ο πρώην φύλακας του λιμανιού Μάκης Νάστατος, ιδίως «όταν κατά τα Σαββατοκύριακα τα μεγάλα πάρτυ ανάβουν για τα καλά».

Για το πόσο μακριά φτάνει εν τέλει η επιρροή αυτής της ελληνικής ολιγαρχίας, γνωρίζει καλά ο Γιάννης Δερμιτζάκης ο οποίος κατέχει Διυλιστήριο ανακύκλωσης παλαιού ορυκτελαίου στη Θεσσαλονίκη. Ο Δερμιτζάκης είναι ένας ηλικιωμένος κύριος χαμηλών τόνων που φέρει το κινητό σε μια δερμάτινη θήκη πάνω στη ζώνη του παντελονιού του. Έως το 2004 οι δουλειές του πήγαιναν καλά. Μετά ψηφίστηκε ένας νέος νόμος που απαιτούσε άδεια για τη συλλογή χρησιμοποιημένων ορυκτελαίων. Ο Δερμιτζάκης έκανε αμέσως αίτηση, όμως ματαίως περίμενε: «Πρώτα μου είπαν ότι τα χαρτιά μου ξεχάστηκαν στη γραμματεία του υπουργού προστασίας του περιβάλλοντος. Μετά μου είπαν ότι το διυλιστήριο θα έπρεπε να επανεξεταστεί. Βέβαια αυτό ήταν τελείως καινούργιο. Τελικά απευθύνθηκα σε έναν φίλο του υπουργού, ο οποίος μου διαμήνυσε: πρόκειται για σκοτεινή υπόθεση και θα κάνω καλά να την ξεχάσω». Εν τω μεταξύ η αγορά απόβλητων ορυκτελαίων –μιλάμε για 35.000 τόνους ετησίως - καλύπτεται σχεδόν αποκλειστικά από το ολιγαρχικό τζάκι του Βαρδινογιάννη. Ο Δερμιτζάκης στέκεται στο κατώφλι της πτώχευσης.

Ακόμη και η παγκόσμια πολυεθνική εταιρία Shell γονάτισε μπροστά στον Βαρδινογιάννη. Από το 2015, στην Ελλάδα δεν θα υπάρχουν πρατήρια βενζίνης της Shell. Η οικογενειακή πολυεθνική την αγόρασε για 219 εκατομμύρια ευρώ. Συνεχώς νέοι, εν μέρει συζητήσιμοι νόμοι, κατέστησαν τη δουλειά μη αποδοτική για τη Shell. Στην αρχή απαγόρευσαν στην Shell να εισάγει δική της βενζίνη. Όταν αυτή η ρύθμιση άλλαξε κατόπιν πίεσης από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ήλθε ένας νέος νόμος που εξανάγκαζε την Shell να διατηρεί σε ντεπό μεγάλες ποσότητες βενζίνης ως «εθνικό απόθεμα ασφαλείας». Η Shell παραιτήθηκε.

Τι λέει για την οικογένεια Βαρδινογιάννη

«Ο αρχηγός της οικογένειας Βαρδινογιάννη, Βαρδής, κατοικεί σε μια μεσογειακή βίλα στο αθηναϊκό αριστοκρατικό προάστιο Εκάλη. Μπροστά στη πύλη στέκεται ένας φύλακας. Στην ερώτηση αν ο Κύριος είναι διαθέσιμος για μια συνέντευξη, τραβάει το πιστόλι του και το απασφαλίζει. Ο Βαρδινογιάννης διατηρούσε στενές σχέσεις με τον Αιγύπτιο πρώην δικτάτορα Μουμπάρακ. Η οικογενειακή επιχείρηση «Avin Oil» πλήρωσε στον δικτάτορα Σαντάμ Χουσείν υψηλά ποσά για να έχει πρόσβαση σε καλές τιμές ακατέργαστου πετρελαίου που το Ιράκ μπορούσε να πουλήσει κατά τη διάρκεια του εμπάργκο μόνον στα πλαίσια του προγράμματος «Oil for food». Το θέμα αποκαλύφτηκε όταν ελεγκτές των Ηνωμένων Εθνών βρήκαν να μεταφέρονται δέσμες δολαρίων με τις ταξιδιωτικές βαλίτσες διπλωματών. Το γεγονός δεν είχε καμία επίπτωση στον Βαρδινογιάννη, ούτε στις δουλειές του ούτε στη φήμη του. Τον Ιανουάριο επαινέθηκε δημόσια για τη χρηματική του δωρεά στην αστυνομία.

Τι λέει για την ελληνική «ολιγαρχία»

«Όλες οι προσπάθειες που έγιναν για να φέρουν την ελληνική ολιγαρχία στο τραπέζι της συζήτησης για τη σωτηρία της χώρας, απέτυχαν. «Αυτοί οι άνθρωποι που έχουν χρήμα, εξουσία ή τα μίντια με το μέρος τους, αμύνονται κατά των μεταρρυθμίσεων», παραπονιόταν ο πρώην πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου. Κάποτε επισκέφθηκε μια αποστολή μεγάλων εφοπλιστών το γραφείο της Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Αθήνα. «Σκεφτήκαμε ότι θέλουν να βοηθήσουν», αφηγούνταν ένας δημόσιος υπάλληλος. Όμως αυτοί έκαναν μόνον παράπονα για την υψηλή φορολόγηση και την υπερβολική νομική ρύθμιση. Αισθάνονταν ότι καταδιώκονται από το κράτος. Συμπεριφερόντουσαν σαν δωρητές που ζητούσαν πίσω ότι είχαν χαρίσει λόγω πτωχισμού».

Πηγή: www.lifo.gr

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2012

ΓΕΡΜΑΝΙΔΑ ΣΤΕΛΝΕΙ ΣΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΠΟΙΝΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΜΕΡΚΕΛ ΚΑΙ ΛΑΓΚΑΡΝΤ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Συντάχθηκε από τον/την Thrakiotis Στις 27 Δεκεμβρίου 2012 - 12:36.



Κανένας Έλληνας πατριώτης δεν θα στείλει την Μέρκελ και την Λαγκάρντ στο εδώλιο για την σφαγή που κάνουν στη χώρα μας;

Στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης προσέφυγε Γερμανίδα δικηγόρος και ακτιβίστρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για τη λιτότητα που επιβάλλεται κατά της Ελλάδας. Στην προσφυγή της η Sarah Luzia Hassel (φωτό) κατηγορεί τους αρχηγούς των κυβερνήσεων και των διεθνών χρηματοπιστωτικών οργάνων που είναι αρμόδια για τη λιτότητα στην Ελλάδα, για έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Χρησιμοποιώντας το άρθρο 7 του Καταστατικού της Ρώμης, η Γερμανίδα δικηγόρος κατηγορεί αυτούς που επέβαλλαν τη λιτότητα για την κατάρρευση του συστήματος υγείας στην Ελλάδα και για τα περιστατικά ασιτίας.

Οι κατηγορούμενοι είναι:

Κριστίν Λαγκάρντ (Διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ΔΝΤ)

Jose Manuel Barroso (Πρόεδρος της Κομισιόν)

Herman van Rompuy (Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου)

Angela Merkel (καγκελάριος της Γερμανίας)

Στην προσφυγή η Hassel ισχυρίζεται ότι το πρόγραμμα λιτότητας έχει προκαλέσει ανθρωπιστική κρίση. Καθώς οι Έλληνες δεν έχουν πρόσβαση σε ζωτικής σημασίας φάρμακα και στην υγειονομική περίθαλψη, υφίστανται μια μαζική μείωση στην παροχή υπηρεσιών υγείας, ενώ ζουν από συνθήκες μαζικής ανεργίας. Το κατηγορητήριο της δικηγόρου βασίζεται σε στατιστικά στοιχεία και αναφορές των μέσων ενημέρωσης, και δείχνει ότι ακόμη και πριν από την επιβολή της λιτότητας το 2009 - πολλοί Έλληνες ζούσαν κάτω από το όριο της φτώχειας. Έτσι, υποστηρίζει ότι η λιτότητα έκανε μια ήδη κακή κατάσταση, πολύ πιο σοβαρή με τη μείωση των δικαιωμάτων, της ευημερίας και της απασχόλησης.

Από νομική άποψη, έγκλημα κατά της ανθρωπότητας υπάρχει αν κάποιος επιτίθεται σκόπιμα σε έναν πληθυσμό με πράξεις, γνωρίζοντας τι πρόκειται να συμβεί. Αυτός είναι ο λόγος που η γερμανίδα δικηγόρος επικεντρώνεται στην άρση της παροχής υπηρεσιών υγείας, και τις επιπτώσεις των μέτρων της Τρόικα σε φάρμακα και τρόφιμα, αφού τόσο η υγειονομική περίθαλψη, όσο και το καθολικό δικαίωμα στην τροφή προστατεύονται από άρθρα των Ηνωμένων Εθνών. Η Hassel υποστηρίζει ακόμη, ότι η πολιτική της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας είναι ένα προπέτασμα καπνού, ώστε να εξαπατηθεί ο κόσμος σχετικά με την ανθρώπινη καταστροφή που προκαλούν τα μέτρα.

Αναφέρει επίσης ότι η Ελλάδα είναι απλώς ένα πειραματόζωο για να διαπιστωθεί πόσο μπορεί να αντέξει ένα κράτος τη λιτότητα με τελικό στόχο τη διάλυση της δημόσιας διοίκησης και τις ιδιωτικοποιήσεις.

Ισχυρίζεται ότι από αυτή την τακτική κινδυνεύει με διάλυση η Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι κατηγορίες περιλαμβάνουν και οικονομικές δυνάμεις, τόσο σε πολιτικό όσο και σε χρηματοπιστωτικό επίπεδο, ιδίως η Goldman Sachs, η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ και η Deutsche Bank .
 

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

Γιατί oι Γερμανοί "ερωτεύθηκαν" την Ελλάδα: "Η έκθεση της Deutsche Bank είναι η αιτία..."

"Μην αναζητάτε εξηγήσεις για τον ξαφνικό έρωτα της Μέρκελ στην Ελλάδα και την χαλάρωση που έχουν επιδείξει στο θέμα του χρέους. Η έκθεση της Deutsche Bank ήταν καθοριστική για να αλλάξει η γερμανική στάση. Και στην επίσκεψής της τουλάχιστον τρεις φορές άνοιξε η ίδια την συζήτηση για τα ενεργειακά κοιτάσματα".

Με αυτά τα λόγα ανώτερο κυβερνητικό στέλεχος μιλώντας στο defencenet.gr περιέγραψε τους λόγους που κατά την εκτίμησή του άλλαξε στάση μέσα σε ένα μόλις μήνα η Γερμανία έναντι του ελληνικού χρέους και εγκατέλειψε τον κανόνα του "120% του ΑΕΠ χρέος το 2020" που έχει μετακυλήσει στο 124% και ουσιαστικά έχει γίνει αποδεκτό το 126% το 2022!

Γιατί γνωρίζουν πλέον ότι η βέβαιαη ύπαρξη τεράστιων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων ειδικά νότια της Κρήτης εγγυώνται αφ'ενός μεν κάθετη μείωση του ελληνικού χρέους, αφ'ετέρου δε την μετατροπή της Ελλάδας σε ενεργειακό "El Dorado" για την Ευρώπη σε συνδυασμό μάλιστα με το πρόγραμμα ΗΛΙΟΣ, το οποίο θα είναι ουσιαστικά γερμανικής ιδιοκτησίας.

Δεν είναι τόσο το ποσό για την Γερμανία (σε 600 δισ. δολάρια αναφέρει η έκθεση της γερμανικής τράπεζας ότι μπορεί να είναι η αξία των κοιτασμάτων και πάντως όχι κάτω από 250) όσο το γεγονός ότι επιτέλους η Γερμανία (νομίζει ότι...) θα "αποκτήσει" μια χώρα παραγωγό φυσικής ενέργειας, κάτι που αποτελεί το ιστορικό ντεζαβαντάζ της Γερμανίας και της στοίχισε την ήττα σε δύο παγκοσμίους πολέμους.

Να πούμε ότι στην έκθεση της Deutsche Bank περιγράφεται η Ελλάδα ως "Η 15η μεγαλύτερη κάτοχος κοιτασμάτων φυσικού αερίου στον κόσμο" και μόνο αυτό αρκεί γα να αντιληφθεί κανείς πως και γιατί άλλαξε η γερμανική στάση απέναντί μας και η Μέρκελ δηλώνει ότι "Σκέπτομαι συνέχεια την Ελλάδα"...

Κάτι ήξεραν οι Αμερικανοί και ο Μ.Ομπάμα που στήριζαν ανυπερθέτως την Ελλάδα, ανεξάρτητα χρέους: Η μοναδική τους ελπίδα να μειωθεί η ευρωπαϊκή εξάρτηση από το ρωσικό φυσικό αέριο σε συνδυασμό με τα κοιτάσματα Κύπρου και Ισραήλ...

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

FAZ: Οι δανειστές βγήκαν κερδισμένοι από την επαναγορά ελληνικού χρέους



«Για ποιον ήταν επωφελής η επαναγορά του ελληνικού χρέους» είναι το ερώτημα που θέτει σε άρθρο του στην Frankfurter Allgemeιne Zeitung, ο Φρανκ Βέστερμαν, καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο του Όσναμπρυκ.

Σύμφωνα με την Deutsche Welle, ο Γερμανός καθηγητής πιστεύει ότι μόνο οι δανειστές είχαν κέρδος, όχι όμως το ελληνικό κράτος και οι φορολογούμενοι, στηρίζοντας την άποψή του σε μια σειρά από φημισμένα άρθρα του Κένεθ Ρόγκοφ, καθηγητή Οικονομίας στο Χάρβαρντ. «Να λοιπόν τι συμβαίνει όταν μια χώρα, η ίδια ή μέσω τρίτου, αποφασίζει να αγοράσει από την αγορά, χρέος της σε ποσοστό 30 ή 40%, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας» γράφει ο Βέστερμαν.

«Σε ότι αφορά την ονομαστική του αξία, το χρέος μειώνεται, όμως οι Έλληνες συνεχίζουν να χρωστούν για τα επόμενα χρόνια όλους τους φόρους κι ό,τι άλλο μπορέσουν να εξοικονομήσουν. Στην πραγματικότητα δηλαδή δεν αλλάζει τίποτα, αφού τους αφαιρείται τμήμα του χρέους σε τομείς που ούτως ή άλλως δεν θα μπορούσαν να αποπληρώσουν.

Από την πλευρά των δανειστών όμως αρκεί το υψηλό ποσό που πήραν από την επαναγορά για να εξοφλήσουν το μεγαλύτερο κομμάτι από την ονομαστική αξία των ομολόγων. Με αυτόν τον τρόπο προκύπτει άμεσο κέρδος για τους δανειστές» γράφει ο γερμανός καθηγητής.

Δίνοντας συγκεκριμένα παραδείγματα, ο καθηγητής εξηγεί γιατί αυξάνεται η αγοραστική αξία του χρέους και γιατί από τη διάφορά ανάμεσα στην ονομαστική και την αγοραστική αξία επωφελείται ο δανειστής, σε καμιά περίπτωση όμως το ελληνικό κράτος και οι φορολογούμενοι.

Επιστολή προς τον πρόεδρο του Γερμανικού Κοινοβουλίου απέστειλε ο χριστιανοδημοκράτης βουλευτής Μάνφρεντ Κολμπε με αίτημα να εξετάσει γιατί δόθηκε περισσότερη χρηματική βοήθεια στην Ελλάδα από όση είχε αρχικά εγκρίνει το σώμα.

Όπως γράφει η Frankfurter Allgemeine Zeitung ο Γερμανός βουλευτής αναφέρεται στην απόφαση της 30ης Νοεμβρίου του κοινοβουλίου, με την οποία δόθηκε το πράσινο φως για την εκταμίευση της επόμενης δόσης. Στην επιστολή του υποστηρίζει ότι η κυβέρνηση παραβίασε τα δικαίωμα συμμετοχής του κοινοβουλίου στη λήψη αποφάσεων, διότι ενώ αρχικά επρόκειτο για έγκριση ποσού 43,7 δισ. ευρώ, δόθηκαν 49, 1 δισ. ευρώ.
 

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

Υπάρχει και αυτή η Ελλάδα κυρία Λαγκάρντ

Πίσω και πέρα από τα Μνημόνια και την αναλγησία του κράτους, υπάρχει και μια άλλη Ελλάδα…που όσο και να χτυπάνε κάποιοι… ξεχωρίζει και αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση ανά τον κόσμο. Το κακό είναι ότι μένει κρυμμένη εκεί “φοβούμενη” πως αν βγει στο φως θα “καεί” από το τέρας της γραφειοκρατίας και του φθόνου που έχει μπει για καλά στο DNA μας. Μένει εκεί και με ευθύνη δική μας - των δημοσιογράφων - λόγω του… δόγματος που μας κατατρέχει ότι “ειδήσεις είναι μόνο οι κακές ειδήσεις”. Λάθος.

Πριν λίγο καιρό το onalert, παρουσίασε τρεις Έλληνες Αεροπόρους οι οποίοι “έβαλαν τα γυαλιά” στη τρόικα μ΄ένα πρόγραμμα κωδικοποίησης φαρμάκων που έφτιαξαν. Σήμερα θα σας γράψουμε για το “θαύμα” του 401 παρά το γεγονός ότι προσπάθησαν να μας πείσουν να μην κάνουμε καμία αναφορά.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ του onalert.gr, στο 401 εδώ και αρκετά χρόνια -από το 2008- γίνεται μια πρωτοποριακή για την Ελλάδα, χειρουργική επέμβαση σε περιπτώσεις ανευρύσματος στον εγκέφαλο. Ένας στρατιωτικός γιατρός μας εκπαιδεύτηκε με δική του πρωτοβουλία και με τη βοήθεια της υπηρεσίας στην Αγγλία. Επιστρέφοντας δυσκολεύτηκε πολύ να πείσει το σύστημα να του επιτρέψει να χειρουργεί ανευρύσματα στον εγκέφαλο, χωρίς να αγγίζει καν το κεφάλι του ασθενούς. Η μέθοδος,πολύ απλοϊκά θα σας το πούμε,προβλέπει την εισαγωγή κάποιων “ελατηρίων” μέσα στο ανεύρυσμα, τα οποία εξασφαλίζουν ότι αυτό δεν πρόκειται να σπάσει.Φθάνουν εκεί μέσω μιας μικρής τομής που γίνεται όχι στο κεφάλι,αλλά ψηλά στο μηρό του ασθενούς!

Με συμπαραστάτη έναν παλαιότερο νευροχειρουργό, ο νέος γιατρός ξεκίνησε τη νέα μέθοδο στο 401. Κάθε χρόνο το νοσοκομείο κάνει περίπου 100 τέτοια χειρουργεία,με τους ασθενείς να αποχωρούν υγιέστατοι από το νοσοκομείο 24 ώρες μετά την επέμβαση! Όλα τα δημόσια νοσοκομεία στέλνουν τέτοια περιστατικά στο 401 το οποίο “χρεώνει” τα ταμεία με κόστος από 3000 έως 5000 ευρώ! Είναι το κόστος των υλικών ανάλογα με το μέγεθος τος ανευρύσματος.Το νοσοκομείο χρεώνει αλλά εννοείται ότι… δεν πληρώνεται. Παρόλα αυτά συνεχίζει να παρέχει ουσιαστικό κοινωνικό έργο, γιατί αν ένας ασθενής κάνει αυτή την επέμβαση σε κάποιο ιδιωτικό θεραπευτήριο θα πρέπει να πληρώσει 50.000 ευρώ!

Αυτό είναι το μικρό αλλά πολύ ουσιαστικό “θαύμα” του 401. Το μάθαμε τυχαία και εκπλαγήκαμε όταν διαπιστώσαμε ότι κανείς από τους εμπλεκόμενους δεν επιθυμούσε τη δημοσιότητα! Οι άνθρωποι του νοσοκομείου επειδή “θέλουν να κρατήσουν χαμηλούς τόνους” και από το ΓΕΣ για να “μην θεωρηθεί ότι… διαφημιζόμαστε”!

Γι’ αυτό και δεν αναφέρουμε ονόματα γιατρών αλλά και του προσωπικού του νοσοκομείου το οποίο αγόγγυστα και χωρίς κανένα όφελος υποστηρίζει το χειρουργείο κάθε μέρα,ακόμη και στις αργίες!

Υπάρχει λοιπόν πολύ… ” άλλη Ελλάδα”. Ακόμη και μέσα σ΄ αυτόν τον διαρκώς κατηγορούμενο δημόσιο τομέα. Ας την ανακαλύψουμε και ας την αναδείξουμε. Κυρίως βέβαια ας της επιτρέψουμε να συνεχίσει να δουλεύει.

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ: Τέλος στον εκβιασμό διακοπής της ηλεκτροδότησης για το τέλος ακινήτων!

Με μία απόφαση που αξίζει να καταχωρηθεί στις «ιστορικές» του Αρείου Πάγου, το ανώτατο δικαστήριο αποφάνθηκε ότι η ΔΕΗ μπορεί να συνεχίσει να εισπράττει το τέλος ακινήτων μέσω των λογαριασμών ηλεκτρικού ρεύματος, αλλά όμως και εδώ έγκειται το ιστορικό της απόφασης – δεν μπορεί το κράτος να εκβιάζει με διακοπή της ηλεκτροδότησης των πολιτών που δεν έχουν λεφτά για να πληρώσει το ειδικό τέλος ακινήτων! Και παραπέμπει την όποια αντιδικία στις εφορίες!

Σε διαφορετική περίπτωση, αν δηλαδή η ΔΕΗ προχωρά στη διακοπή της ηλεκτροδότησης, τότε υποχρεούται, ως ποινική ρήτρα, να καταβάλει σε κάθε καταναλωτή για κάθε ημέρα διακοπής το ποσό των 300 ευρώ, όπως προβλέπει η απόφαση του Πρωτοδικείου της Αθήνας.

Πρόκειται πραγματικά για ιστορική απόφαση, όπου το ανώτατο δικαστήριο στέκεται στο ύψος των περιστάσεων και δίπλα στον χειμαζόμενο λαό.

Το κάζο της κυβέρνησης και προσωπικά του υπουργού Οικονομικών Γ. Στουρνάρα είναι άνευ προηγουμένου. Γιατί γίνεται εν μέρει δεκτή, η αίτηση που είχε καταθέσει ο υπουργός Οικονομικών Γ. Στουρνάρας, ζητώντας να «παγώσει» η ισχύς της απόφασης του Πρωτοδικείου, με την οποία είχε κριθεί παράνομη και αντισυνταγματική η είσπραξη του ειδικού τέλους ακινήτων μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ, αλλά είναι δώρο άδωρο: Χωρίς τον εκβιασμό της διακοπής ρεύματος, ποιος πολίτες που πένεται αυτή την στιγμή θα πληρώσει το τέλος ακινήτων όταν δεν έχει να φάει;

Η απόφαση αυτή του Αρείου Πάγου ισχύει τουλάχιστον μέχρι τον ερχόμενο Μάρτιο, οπότε και έχει προσδιοριστεί (22/3) να συζητηθεί στο Ανώτατο Δικαστήριο η αίτηση αναίρεσης που έχει καταθέσει το υπουργείο Οικονομικών κατά της απόφασης του Πρωτοδικείου. Τότε αναμένεται να ξεκαθαρίσει οριστικά το τοπίο γύρω από το θέμα της είσπραξης του ειδικού τέλους.

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

Πρωταθλήτρια φοροαποφυγής η Google στην Ελλάδα!

Φόρους εκατομμυρίων ευρώ αποφεύγουν να πληρώσουν οι πολυεθνικές εκμεταλλευόμενες παραθυράκια του νόμου ενώ παράλληλα μεταφέρουν τα κέρδη τους σε φορολογικούς παραδείσους μακριά από την Ελλάδα όπου τα παρήγαγαν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Google Ελλάδας η οποία από το 2009 που ξέσπασε η οικονομική κρίση έως σήμερα έχει καταβάλει για φόρους λίγο περισσότερα από 328.000 ευρώ όταν ο δηλωμένος της τζίρος πλησιάζει τα 7 εκατομμύρια και τα πραγματικά της - πολλών δισ. ευρώ - έσοδα από την Ελλάδα φεύγουν απευθείας στην Ιρλανδία.

Ο δηλωμένος τζίρος 7 εκατ. ευρώ από τη χώρα μας δεν αντικατοπτρίζει το σύνολο των εσόδων της από δραστηριότητες στην Ελλάδα, διότι οι διαφημίσεις που προβάλλουν οι σελίδες της πληρώνονται απευθείας από τους έλληνες πελάτες σε λογαριασμούς στην Ιρλανδία. Αποτέλεσμα; να αποφεύγονται φόροι για πολλαπλάσια από τα δηλωμένα ποσά στην Ελλάδα, γράφουν ΤΑ ΝΕΑ.
Γι’ αυτά που δηλώνει, ο φόρος εισοδήματος που καταβάλλει η Google ανέρχεται κατά μέσο όρο στο 4,6% επί του τζίρου την τελευταία τριετία, με τα διοικητικά έξοδα να έχουν τη μερίδα του λέοντος στον ισολογισμό καθώς την τελευταία χρονιά απορρόφησαν τα 2,3 εκατ. από τα 3,8 εκατ. του τζίρου. Σημειώνεται ότι μοναδικός μέτοχος της Google Ελλάδας είναι η Google LLC με έδρα τον φορολογικό παράδεισο του Ντέλαγουερ στις ΗΠΑ.

Ειδικοί από το Διεθνές Δίκτυο Φορολογικής Δικαιοσύνης επισημαίνουν στα «ΝΕΑ» ότι το μεγάλο ζήτημα με τις δραστηριότητες της Google δεν εντοπίζεται στα κεφάλαια που δηλώνονται στην Ελλάδα, αλλά σε αυτά που μεταφέρονται απευθείας στο εξωτερικό χωρίς ουσιαστικά να περνούν από τα ελληνικά φορολογικά ραντάρ – και ας προέρχονται από δραστηριότητα της εταιρείας στη χώρα μας.

Στην πραγματικότητα, όταν ένας Έλληνας πελάτης, επιχείρηση ή ιδιώτης αγοράζει διαφήμιση από την Google, η χρέωση γίνεται από την Google Ireland Ltd, η οποία εδρεύει στην Ιρλανδία, όπου ο φορολογικός συντελεστής ανέρχεται στο 12,5% – δηλαδή σχεδόν στο μισό σε σχέση με την Ελλάδα την περίοδο 2009-2011.

Μάλιστα, όταν έλληνας ιδιώτης αγοράζει τη διαφήμιση μέσω της ειδικής υπηρεσίας AdWords, αυτομάτως βγαίνει το μήνυμα ότι το ποσό που θα πληρώσει θα προσαυξηθεί με βάση τον τρέχοντα ΦΠΑ της Ιρλανδίας.

Με αυτό τον τρόπο, η Google Ireland Ltd δραστηριοποιείται ουσιαστικά στη χώρα μας στον τομέα πωλήσεων διαφημιστικού χώρου χρησιμοποιώντας ανθρώπινο δυναμικό και εξοπλισμό από την Google Ελλάδας, χωρίς όμως να πληρώνει φόρους για τα συγκεκριμένα έσοδα.

Η εμπλοκή της Google Ελλάδας στις δραστηριότητες της Google Ireland φαίνεται από τα μηνύματα που αφορούν όρους και προϋποθέσεις προσφορών για την καταχώρηση διαφημίσεων σε υποψήφιους έλληνες πελάτες.

Για παράδειγμα, σε μήνυμα που εστάλη στις14 Δεκεμβρίου για προσφορά της Google, κατά την οποία οι νέοι διαφημιζόμενοι στην Ελλάδα έχουν τη δυνατότητα να δώσουν 25 ευρώ και να αγοράσουν διαφημιστικές υπηρεσίες αξίας 100 ευρώ μέσω κουπονιού, ο υποψήφιος πελάτης παραπέμπεται για τους πλήρεις όρους και τις προϋποθέσεις σε διεύθυνση στον ελληνικό ιστότοπο Google.gr, στη διεύθυνση http://www.google.gr/intl/el/adwords/coupons/terms.html.

Ηταν αρχές Νοεμβρίου όταν οι φορολογικές Αρχές στη Γαλλία απέστειλαν στα κεντρικά της Google επιστολή ζητώντας την καταβολή συμπληρωματικού φόρου 1 δισ. ευρώ για τη δραστηριότητα της εταιρείας στη χώρα τα τελευταία τέσσερα χρόνια.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα του γαλλικού Τύπου, η Google France Sarl. πληρώνει σε φόρους περίπου 5 εκατ. ευρώ κατά μέσο όρο τον χρόνο, ενώ θα μπορούσε να καταβάλει έως και 500 εκατ. όπως αναφέρεται σε έκθεση της Γερουσίας. Κατ’ αντιστοιχία, εφαρμόζοντας μια μη επιστημονική, απλοϊκή προσέγγιση, στην Ελλάδα τα 100.000 ευρώ που καταβάλλει η τοπική Google σε φόρους θα μπορούσαν να έφταναν έως και τα 10 εκατ. ευρώ, ενώ οι απαιτήσεις για συμπληρωματικό φόρο την τελευταία τριετία θα προσέγγιζαν τα 15 εκατ. ευρώ.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012

Αν είστε ασφαλισμένοι στο ΙΚΑ (κι όχι μόνο), διαβάστε αυτό

Του Θόδωρου Σκυλακάκη

Οι ασφαλισμένοι του ΙΚΑ έχουν εδώ και πολλά χρόνια τις υψηλότερες ασφαλιστικές εισφορές στη χώρα. Οι συντριπτικά περισσότεροι δουλεύουν παραγωγικά στον ιδιωτικό τομέα. Ως μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα ως επί το πλείστον δεν φοροδιαφεύγουν και δεν εργάζονται σε μονοπώλια, ώστε να αποσπούν από το κοινωνικό σύνολο πολύ μεγαλύτερους μισθούς από αυτούς που τους αναλογούν, με βάση την παραγωγικότητά τους. Για πολλά χρόνια απολάμβαναν χειρότερες υπηρεσίες υγείας σε σχέση με τις προνομιούχες ομάδες, ενώ λάμβαναν και πολύ χαμηλότερες συντάξεις και άλλες συνταξιοδοτικές παροχές, σχετικά με τις εισφορές που είχαν πληρώσει (εξαίρεση η κατώτατη σύνταξη). Πρόκειται δε για πολύ μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Το 2010 ήταν ασφαλισμένοι περίπου 2,2 εκ. άνθρωποι ενώ οι συνταξιούχοι που λαμβάνουν κύρια σύνταξη είναι περίπου 1 εκ. άνθρωποι.

Η επιχορήγηση στο ΙΚΑ από τον κρατικό προϋπολογισμό, στα πλαίσια της τριμερούς χρηματοδότησης των ταμείων το 2012 έφτασε τα 3,7 δις ευρώ. Ήταν δηλαδή περίπου 3.700 ευρώ ανά συνταξιούχο.

Από το 2013 και μέχρι το 2016, με βάση το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα που ψήφισε η κυβέρνηση, η επιχορήγηση αυτή μειώνεται από τα 3,7 στα 2,2 δις ευρώ το χρόνο. Χάνουν δηλαδή οι ασφαλισμένοι του ΙΚΑ αθροιστικά στα τέσσερα επόμενα χρόνια 6 δις ευρώ, ή 6000 ευρώ ανά συνταξιούχο, αφού η ετήσια επιδότηση ανά συνταξιούχο πέφτει από τα 3,7 στα 2,2 χιλιάδες ευρώ.

Τι γίνεται όμως με τα άλλα ταμεία, τα λεγόμενα και ευγενή;

Ας πάρουμε δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Το ταμείο του ΤΑΠ-ΟΤΕ με περίπου 46.000 συνταξιούχους έλαβε το 2012 επιχορήγηση από το κράτος 535 εκ. ευρώ. Επιδότηση από τον προϋπολογισμό 11 χιλ. ευρώ ανά συνταξιούχο. Τριπλάσια από αυτή του ΙΚΑ. Η επιδότηση αυτή με βάση το μεσοπρόθεσμο θα παραμείνει η ίδια, απείραχτη, 535 εκ. από τώρα μέχρι και το 2016. Έτσι η διαφορά στην επιδότηση που λαμβάνει ο συνταξιούχος του ΙΚΑ από το ένα τρίτο της επιδότησης του ΤΑΠ-ΟΤΕ γίνεται το ένα πέμπτο.

Αντίστοιχα συμβαίνουν και με την επιδότηση του ταμείου της ΔΕΗ(1), η οποία μένει απείραχτη όσο ήταν και το 2012, 579 εκ. μέχρι το 2016. Δηλαδή με τα σημερινά δεδομένα των περίπου 35000 συνταξιούχων, 16 χιλιάδες περίπου ευρώ ανά συνταξιούχο.

Σε μια εποχή ακραίας κρίσης, η κυβέρνηση ΝΔ/ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ και η τρόικα δηλώνουν ότι προχωρούν σε εκλογίκευση του συστήματος δίνοντας «μάχη κατά των συντεχνιών». Στο ασφαλιστικό σύστημα, που αποτελεί το 1/3 των δαπανών της κεντρικής κυβέρνησης, πραγματοποίησε όμως, με τις οριζόντιες περικοπές που έκανε στις παροχές (χωρίς να λάβει ουσιαστικά υπόψη τι είχε ο καθένας ως τώρα πληρώσει σε ασφαλιστικές εισφορές), μια τεράστια αντιμεταρρύθμιση εις βάρος των ασφαλισμένων του ΙΚΑ. Κάτι που είναι όχι μόνο άδικο και αντιαναπτυξιακό, αλλά και ευθέως αντικοινωνικό, αν σκεφτεί κανείς ότι αφορά τους ίδιους ανθρώπους που έχουν ήδη οδηγηθεί κατά εκατοντάδες χιλιάδες στην ανεργία, όταν οι χρονίως ευνοημένοι από τα παραδοσιακά κόμματα προστατεύονται (κατά το δυνατόν), ακόμα και τώρα από την τρικομματική κυβέρνηση και την τρόικα.

Το χειρότερο όμως είναι ότι υπό το πρόσχημα της μνημονιακής ή της αντιμνημονιακής ρητορείας κανείς ουσιαστικά δεν συζητά για την ουσία των μεταρρυθμίσεων, αλλά και για τον τρόπο που -με δικαιοσύνη αλλά και με επιδίωξη της διατήρησης της κοινωνικής συνοχής- θα κατανεμηθούν τα σημερινά βάρη και τα μελλοντικά οφέλη της αναγκαστικής προσαρμογής. Υπονομεύουν έτσι η μεν κυβέρνηση τις μεταρρυθμίσεις, στις οποίες υποκριτικά ομνύει, η δε αντιπολίτευση την κοινωνική συνοχή, εν ονόματι της οποίας εκστρατεύει. Όσο για την τρόικα, αυτή κυνικά συμβιβάζει τις εκάστοτε σκοπιμότητες δανειστών και κυβερνώντων.

(1) Το θέμα του ταμείου της ΔΕΗ είναι ως γνωστόν πιο σύνθετο λόγω της εμπλοκής του με την περιουσία της ΔΕΗ, καθώς η ΔΕΗ λειτουργούσε μέχρι την ιδιωτικοποίησή της και ως ασφαλιστικό ταμείο και είχε συνεπώς και σοβαρές ασφαλιστικές υποχρεώσεις. Η σχετική αναλογιστική μελέτη όμως, όπως εξηγεί ο κατ’ εξοχήν ειδικός στα θέματα του ασφαλιστικού συστήματος καθηγητής κ. Π. Τήνιος, δεν στηρίζεται στις εισφορές (με αντίστοιχο τοκισμό τους), αλλά στις παροχές. Θεωρήθηκε δηλαδή ότι η ΔΕΗ είχε την υποχρέωση να καλύψει ό,τι χρέος θα δημιουργηθεί στο μέλλον με βάση το ύψος των συνταξιοδοτικών παροχών που είχαν θεσμοθετηθεί. Το ταμείο όμως έδινε εξωπραγματικές παροχές σε σχέση με τις εισφορές. Παροχές που είχαν εξασφαλιστεί μέσω της καταχρηστικής χρήσης της πολιτικής ισχύος. Αποτέλεσμα να έχουν ήδη πάρει οι ασφαλισμένοι της ΔΕΗ, μόνο από το 2000 και μετά, πάνω από 5 δις από τον κρατικό προϋπολογισμό, ποσό πολύ πάνω από την συνολική αξία ολόκληρης της ΔΕΗ όταν έγινε η αποκρατικοποίηση.

* Ο κ. Θόδωρος Σκυλακάκης είναι Ευρωβουλευτής, μέλος της Συμμαχίας Φιλελεύθερων και Δημοκρατών για την Ευρώπη


Πηγή: www.capital.gr

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

«Φυσικά και δεν μπορώ να ζήσω με 500 ευρώ το μήνα», δηλώνει ο Γιάννης Στουρνάρας


Σε λεκτική«γκάφα» υπέπεσε ο Υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας όταν απάντησε το τι πραγματικά πιστεύει για το αν μπορεί πραγματικά να ζήσει με 500 ευρώ.

«Όχι βέβαια». Αυτή ήταν η προκλητική ομολογία του Γιάννη Στουρνάρα όταν ρωτήθηκε σχετικά στα πλαίσια συνέντευξης που έδωσε στον Νίκο Χατζηνικολάου. Αν και, μετά από μια παύση λίγων δευτερολέπτων και την συνειδητοποίηση του πως θα ερμηνευτεί αυτή η δήλωση του, πρόσθεσε «Αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε είναι ότι είναι δυνατό για την ανακούφιση των ασθενέστερων. Ήδη όπως σας είπα με το νέο φορολογικό νομοσχέδιο ευνοούνται όσοι έχουν εισόδημα από 25.000 ευρώ και κάτω».

Αξίζει να επισημάνουμε ότι αυτή την στιγμή το επίδομα ανεργίας του ΟΑΕΔ είναι κάτω από 400 ευρώ και ότι ο βασικός μισθός για τους εργαζόμενους κάτω των 24 ετών είναι 489 ευρώ.
 
Πηγή: on-news.gr

Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012

TO ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΒΙΝΤΕΟ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Θα πληρώνουν φόρο 1200 ευρώ όσοι έχουν μηδενικό εισόδημα λόγω του τεκμηρίου "ύπαρξης" των 3000 ευρώ!

Τα απίστευτα του φορολογικού συνεχίζονται. Με βάση τις διατάξεις πληρώνουν φόρο ακόμη και όσοι έχουν μηδενικό εισόδημα. Προβλέπεται υποχρέωση όλων των πολιτών άνω των 18 ετών να υποβάλλουν δήλωση στην εφορία ακόμη και χωρίς εισοδήματα ενώ όσοι έχουν ένα ακίνητο στην κατοχή τους ακόμη και χωρίς εισόδημα θα πρέπει να πληρώσουν και τεκμήρια

Η υποχρέωση όλων άνω των 18 ετών να υποβάλλουν δήλωση κρύβει πολύ σοβαρές παγίδες. Μεγάλες αδικίες για την ακρίβεια.

Σύμφωνα με το νέο φορολογικό όλοι όσοι υποβάλλουν δήλωση ακόμη και με μηδενικό εισόδημα στην περίπτωση που δεν έχουν έσοδα από κάποια μισθωτή υπηρεσία ή κάποια σύνταξη θα φορολογηθούν με βάση το τεκμαρτό εισόδημα που είναι 3.000 ευρώ.

Καθώς τα εισοδήματα αυτά δεν είναι από μισθό ή σύνταξη η φορολόγηση αυτών των 3.000 ευρώ (ακόμη και αν δεν υπάρχουν) θα φορολογηθούν με φόρο 26%.

Μάλιστα οι άνθρωποι αυτοί όχι μόνο θα πληρώσουν φόρο, αλλά και προκαταβολή για τον επόμενο χρόνο!

Έτσι μιλάμε για μια φορολόγηση της τάξης τουλάχιστον των 1.200 ευρώ... επαναλαμβάνουμε για ... αέρα για εισόδημα που δεν υπάρχει.

Ακόμη χειρότερη είναι η κατάσταση για όποιον μένει σε σπίτι που είναι στο όνομά του.
Θα έχει τεκμήριο, ανάλογα με τα τετραγωνικά για την κατοικία του και φυσικά θα πληρώσει επιπλέον φόρο!

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

ΜΕΤΑ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ! ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΚΑΤΑΡΓΟΥΝ ΤΗ ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΛΩΖΑΝΗΣ ΣΤΗ ΘΡΑΚΗ!



Μετά τα μνημόνια και τα σκληρά μέτρα που όλα δείχνουν ότι οδηγούν τη χώρα στο απόλυτο αδιέξοδο, οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, φαίνεται ότι έχουν σκοπό να “βάλουν χέρι” και σε πολύ ευαίσθητα θέματα, φθανοντας στο σημείο να καταργούν επί της ουσίας τα όσα προβλέπει η Συνθήκη της Λωζάνης για τους μουσουλμάνους της Θράκης. Και όχι μόνο αφού ο κ.Νταβούτογλου με θράσος μίλησε για “τούρκους” στα Δωδεκάνησα.


Τι έχει συμβεί και πως καταλήγουμε στην επί της ουσίας κατάργηση των όσων προβλέπονται στη Συνθήκη της Λωζάνης:

Ως γνωστόν το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αποφάσισε την υποχρεωτική εγγραφή της «Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης » στα μητρώα των ελληνικών ενώσεων. Ο Άρειος Πάγος μετά από προσφυγές κατά της απόφασης , με τις υπ αριθ. 24/2012 & 353/2012 αποφάσεις του «πάγωσε» την υπόθεση γιατί αναγνώρισε ύποπτες επιδιώξεις στην αυτοαποκαλούμενη Τ.Ε.Ξ.

Η επιτροπή υπουργών του Συμβουλίου της Ευρώπης που είναι το όργανο επίβλεψης για την εκτέλεση των αποφάσεων του Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, με έγγραφο του στις 24-10-2012 ,καλεί τις ελληνικές αρχές να εφαρμόσουν την απόφαση. Mε άλλα λόγια τις καλεί να διαγράψουν την Συνθήκη της Λωζάνης του 1923 και να αποδεχθούν την αλλαγή της υφής της μειονότητας της Θράκης από θρησκευτική σε εθνική.

O πρώην αντιπρόεδρος της Βουλής και για πάρα πολλά χρόνια βουλευτής Ξάνθης Παναγιώτης Σγουρίδης, δήλωσε:

“Η απόφαση αυτή αποτελεί αναμφίβολα δυσμενής εξέλιξη. Δείχνει ότι η χώρα, εξαιτίας της τεράστιας οικονομικής κρίσης την οποία διέρχεται, έχει χάσει μεγάλο μέρος της διαπραγματευτικής της ικανότητας. Απουσιάζει από τους διεθνείς οργανισμούς και τα διεθνή φόρα , χωρίς πλέον να μπορεί να επιβάλλει τα δίκαιά της. Δείχνει να δικαιώνονται οι διάφοροι ευρωπαίοι αξιωματούχοι που κατά καιρούς έχουν πει ότι ένα κράτος όταν βρίσκεται σε οικονομική κρίση και ύφεση χάνει ένα τμήμα της εθνικής του κυριαρχίας Προσωπικά όμως δεν πιστεύω ότι πρέπει να εμπλέκονται η πρόσκαιρη οικονομική αδυναμία με τα διαρκή εθνικά ζητήματα. Αυτά εμπλέκονται μόνο όταν το πολιτικό προσωπικό είναι ανεπαρκές.

Όσο για το θέμα της αναγνώρισης της Τ.Ε.Ξ ως ένωσης με αυτή την επωνυμία από το Συμβούλιο της Ευρώπης μετά από προσφυγή του διοικητικού της συμβουλίου και μακροχρόνιες και δαιδαλώδεις διαδικασίες οφείλω να πω ότι οι μειονότητες αναγνωρίζονται είτε μέσω διεθνών συμβάσεων και συνθηκών είτε αν τις αναγνωρίσει ως μειονότητες με συγκεκριμένη υφή εθνοτική ή μη η κρατική οντότητα εντός της οποίας φιλοξενούνται. Όσο λοιπόν δεν αναγνωρίζεται ως «τουρκική»από την Ελληνική πολιτεία η προβλεπόμενη από την Συνθήκη της Λωζάνης μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης, τέτοιες αποφάσεις δεν έχουν καμία αποφασιστική σημασία σε σχέση με τις διεκδικήσεις της ένωσης αυτής”.

Ο ΠΟΛΙΤΗΣ ΠΟΥ ΑΦΗΣΕ ΑΦΩΝΟΥΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

Ο κόσμος των πολυεθνικών “εκ των έσω”





του Νίκου Προγούλη

Όσο οι μνήμες μου είναι ακόμη ξεκάθαρες, θα ήθελα να καταγράψω με συνοπτικό τρόπο εμπειρίες και σκέψεις από τη 17ετή θητεία μου σε πολυεθνικές εταιρείες. Υπάρχουν φυσικά αναρίθμητοι “πολυεθνικάριοι” με πολύ πιο πλούσιες εμπειρίες από εμένα. Αυτοί θα θεωρήσουν κοινότοπα και καθημερινά τα όσα αναφέρω. Εδώ, απευθύνομαι κυρίως σε όσους αγνοούν τον εσωτερικό κόσμο των πολυεθνικών, αλλά και σε εκείνους που, χωρίς να τον αγνοούν, δεν τον είδαν απ΄τη δική μου σκοπιά.
Χωρίζω το κειμενάκι αυτό σε 5 μικρές ενότητες:

1. Ένα σύντομο προσωπικό ιστορικό, και ένας προβληματισμός: Τι σημαίνει “πολυεθνική” εταιρεία;
2. Μια ειδική κατηγορία πολυεθνικάριων: Οι πολίτες του κόσμου
3. Η αποτελεσματικότητα των πολυεθνικών
4. Εταιρικός πατριωτισμός και πλύση εγκεφάλου
5. Η αντιστροφή της ηθικής


1. Ένα σύντομο προσωπικό ιστορικό, και ένας προβληματισμός: Τι σημαίνει “πολυεθνική” εταιρεία;
Η πρώτη μου επαφή με πολυεθνική εταιρεία ήταν στις αρχές της 10ετίας του ΄90, όταν εργάστηκα στη Γερμανία για μια αμερικανική εταιρεία hardware εισηγμένη στον NASDAQ. Από τις ΗΠΑ προέρχονταν τα κεφάλαια, εκεί βρισκόταν η ανώτατη διοίκηση κι εκεί γινόταν η έρευνα. Η παραγωγή γινόταν εν μέρει στις ΗΠΑ και, κυρίως την Κίνα. Οι πωλήσεις της δικής μας θυγατρικής γινόταν μόνο στη Γερμανία. Ήμουν ο μοναδικός Έλληνας σε μια εταιρεία όπου οι περισσότεροι συνάδελφοι ήταν Γερμανοί αλλά υπήρχαν και άλλοι από Τσεχία, Πολωνία, Κροατία, και Ολλανδία. Για την επικοινωνία στο εσωτερικό της εταιρείας ήταν απαραίτητη, (και αρκούσε), η γερμανική γλώσσα. Ορισμένες από τις αναφορές μου πήγαιναν σε ΗΠΑ και ΗΒ, και ήταν στα αγγλικά, όπως στα αγγλικά, φυσικά, επικοινωνούσα και με κάποιους Κινέζους.

Τότε είχα την αίσθηση ότι δούλευα σε μια πολυεθνική εταιρεία.


Σήμερα, δεν θεωρώ εκείνη την εταιρεία πολυεθνική. Έτσι όπως το καταλαβαίνω σήμερα, η έννοια της “πολυεθνικής” έχει διαβαθμίσεις: δεν δηλώνει κατηγορία αλλά βαθμό. Όπως λέμε “βαρύς” και “βαρύτερος” έτσι και μια εταιρεία είναι περισσότερο ή λιγότερο πολυεθνική.
Σήμερα, δεν θεωρώ εκείνη την εταιρεία πολυεθνική, ανάμεσα στα άλλα, γιατί:
όλοι οι εργαζόμενοι μίλαγαν την τοπική γλώσσα, (γερμανικά), και ήταν μόνιμοι κάτοικοι της χώρας που εργάζονταν. Γενικά, δεν εργαζόμαστε σε άλλες χώρες.
έβλεπα κάθε μέρα το αφεντικό μου φάτσα με φάτσα
ήξερα όλους όσους συναντούσα στα γραφεία με το όνομά τους
τα εμπορεύματα που πουλάγαμε υπήρχαν μέσα στις αποθήκες μας
δεν κάναμε κάθε τόσο αεροπλανάδα για άχρηστα meetings
Δεν υπήρχε εσωτερικό marketing, δηλαδή marketing που οι αποδέκτες του είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι με σκοπό το χτίσιμο “εταιρικού πατριωτισμού”
Γενικά, δεν πολυ-ανακατεύονταν ξένοι στα πόδια μας.
Αυτό το τελευταίο, κατά τη γνώμη μου, είναι το καλύτερο κριτήριο για να αποφανθεί κανείς για το πόσο πολυεθνική είναι η εταιρεία που εργάζεται: όσο περισσότερο αυτοδύναμα μπορεί να λειτουργήσει μια θυγατρική, σε κάθε της επίπεδο, τόσο λιγότερο πολυεθνική είναι. Στην απέναντι μεριά, σε μια “αρκετά πολυεθνική” εταιρεία, κανείς εργαζόμενος σε μια θυγατρική, σε όποιο τμήμα κι αν εργάζεται, δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά του χωρίς συνεργασία, εγκρίσεις, έλεγχο, κλπ από ανθρώπους που συνήθως ποτέ δεν έχει δει, και δουλεύουν σε ξένες θυγατρικές.
Με αυτή τη λογική, εξυπακούεται ότι εντός της κάθε εταιρείας υπάρχουν περισσότερο και λιγότερο πολυεθνικά τμήματα και θέσεις.
Στη συνέχεια δούλεψα σε “πραγματικές πολυεθνικές” εταιρείες software στη Γερμανία, την Ολλανδία και την Ελλάδα.

2. Μια ειδική κατηγορία πολυεθνικάριων: Οι πολίτες του κόσμου

Σύντομα διαπίστωσα ότι υπάρχει μια ειδική κατηγορία εργαζομένων, (τουλάχιστον υπήρχε τη 10ετία του ΄90), αυτοί που χρησιμοποιούν τις πολυεθνικές εταιρείες σαν όχημα για να ζήσουν σε πολλές διαφορετικές χώρες. Αν ζήσουν πάνω από 1,5 με 2 χρόνια στην ίδια χώρα θεωρούν ότι “κόλλησαν”. Κατά τη δική μου εμπειρία, ήταν συνήθως Άγγλοι, αλλά και άλλοι δυτικοευρωπαίοι. Αυτό δεν είναι άσχετο, αφενός με το ειδικό βάρος του διαβατηρίου, (πιο εύκολες βίζες, άδεια εργασίας κλπ), αφετέρου με το πολιτισμικό προφίλ. Ένας ανατολικοευρωπαίος ή άραβας, για παράδειγμα, θα είχε σημαντικές δυσκολίες να κάνει κάτι τέτοιο. Η ηλικία τους ήταν γύρω στα 30 – 35. Είχαν επαγγελματικό στυλ όσον αφορά το ντύσιμο, την ομιλία και τον αέρα, ήξεραν πολύ καλά αγγλικά και συνήθως μια ακόμη γλώσσα, χρησιμοποιούσαν πολύ άνετα τις νέες τεχνολογίες, και τα συναφή γκατζετάκια, αλλά, συνήθως ήταν χαμηλής εξειδίκευσης, δεν γίνονταν managers ούτε έπαιρναν πολλά λεφτά. Όλα αυτά ταίριαζαν με την κινητικότητα που επιδίωκαν. Ανώτατος προορισμός – όνειρο θεωρείτο τη 10ετία του ΄90 η Αυστραλία και ισάξιος η Ν. Ζηλανδία. Πρόκειται ουσιαστικά για άτομα που ζουν εκτός κοινωνίας, παρότι έχουν εξωτερικά πολύ κοινωνική συμπεριφορά: είναι φιλικοί, εξυπηρετικοί, έχουν ευγένεια, χιούμορ, κλπ. Κάνουν παρέα κυρίως με τους ομοίους τους. Αναγκαστικά, αφού λείπουν οι συλλογικές κοινές αναφορές, η επικοινωνία τους περιορίζεται σε ένα πολύ επιφανειακό επίπεδο: κυριαρχούν τα όσο το δυνατόν ευρύτερα αποδεκτά in και out, αποφεύγονται οι πολιτικές συζητήσεις, και γενικώς τα κοινωνικά ζητήματα είναι εκτός ενδιαφέροντος. Τελικά, και αυτός είναι ο λόγος που θίγω το ζήτημα αυτό, παρά την τόλμη και τον τυχοδιωκτισμό που είναι απαραίτητα για τις συνεχείς μετακινήσεις, αυτοί οι “πολίτες του κόσμου” συνθέτουν ένα πολύ συντηρητικό στρώμα. Ουσιαστικά δεν έχουν επιλογή αφού, για να έχουν κάτι να συζητήσουν με όσους συναναστρέφονται και όσους θα συναντήσουν στο μέλλον, πρέπει να διαβάζουν τα πιο mainstream περιοδικά, να βλέπουν τις πιο εμπορικές ταινίες, να ακούν την πιο εμπορική μουσική, να υιοθετούν την θεωρούμενη “politically correct”, άποψη, από τα μεγάλα ΜΜΕ, κλπ. Με λίγα λόγια, είναι από τους πιο αυθεντικούς φορείς του κυρίαρχου “παγκοσμιοποιημένου πολιτισμού” και της κυρίαρχης ιδεολογίας. Παρότι οι “πολίτες του κόσμου” είναι μια μειοψηφία σε κάθε εταιρεία, είναι εκείνοι που δίνουν τον τόνο. Με ανάλογο τρόπο διαμορφώνεται η ταυτότητα των περισσότερων πολυεθνικάριων. Το αξιοπρόσεκτο εδώ είναι ότι: η αποδοχή της κυρίαρχης ιδεολογίας και κουλτούρας από τους εργαζόμενους σε πολυεθνικές, δεν προέρχεται πάντα από μια αντικειμενική ταύτιση των συμφερόντων τους με το σύστημα. Αυτό ισχύει μόνο για όσους παίρνουν πολλά λεφτά, δηλαδή τους managers και τους πωλητές. Για τους άλλους, πιο καθοριστικός παράγοντας είναι η ανάγκη διαμόρφωσης μιας ταυτότητας που διασφαλίζει τη μεγαλύτερη δυνατή συμβατότητα στο περιβάλλον που κινούνται, δηλαδή σε ένα περιβάλλον από όπου λείπουν άλλες κοινές αναφορές.

3. Η αποτελεσματικότητα των πολυεθνικών

Μια σύγχρονη πολυεθνική εταιρεία με τα πρωτοπόρα συστήματα και τις τεχνικές που χρησιμοποιεί, τα ταλαντούχα, καλοσπουδαγμένα και φιλόδοξα στελέχη που απασχολεί, και την εμπνευσμένη στρατηγική που εκπονεί η διοίκησή της, καινοτομεί καθημερινά: οραματίζεται και υλοποιεί ένα καλύτερο μέλλον για όλους μας.
Αυτή η ιδεοτυπική εικόνα, που στον αντίποδά της βρίσκεται το αναποτελεσματικό, σπάταλο, τεμπέλικο και αραχνιασμένο Δημόσιο, δεν αμφισβητείται σχεδόν από κανέναν. Φίρμες της διανόησης και των ΜΜΕ, όπως ο Δημήτρης ο Μπουραντάς, ο Πάσχος ο Μανδραβέλης, ή ο Μίμης ο Ανδρουλάκης, είναι πεπεισμένοι για το πόσο αποτελεσματικά δουλεύουν αυτές οι καλοκουρδισμένες παραγωγικές μηχανές που λέγονται πολυεθνικές. Το ίδιο ισχύει και για πολλούς πανεπιστημιακούς.
Όλοι αυτοί έχουν κάτι κοινό: κανείς τους δεν έχει δουλέψει σε μια μεγάλη πολυεθνική. Θαμπωμένοι από το λουστράρισμα των γραφείων και των κουστουμιών δεν καταλαβαίνουν ότι όταν ένας οργανισμός γιγαντώνεται, είτε δημόσιος είναι είτε ιδιωτικός, αντιμετωπίζει τα ίδια περίπου προβλήματα1. Η διοίκηση είναι τόσο ψηλά, που ξεκόβεται από την πραγματικότητα, (ειδικότερα από τη διαφορετική τοπική πραγματικότητα κάθε χώρας). Από ένα σημείο και μετά κάθε προσπάθεια να ελεγχθεί η κατάσταση ανεβάζει το επίπεδο της γραφειοκρατίας, χωρίς κανένα όφελος. Οι εργαζόμενοι κάνουν, πολλές φορές εν γνώσει τους, άπειρες ώρες άχρηστης εργασίας. Θα μπορούσα να αναφέρω κάποια από τα αμέτρητα παραδείγματα μαζικής εργασιοθεραπείας, ή να θυμηθώ απίθανες αεροπλανάδες που με τις ανταποκρίσεις μπορούν να πάρουν μια ολόκληρη μέρα, (συν ξενοδοχεία, ταξί, γεύματα, κλπ), για να παρευρεθώ σε ένα άχρηστο meeting λίγων ωρών που συγκαλεί ένας μεσαίος manager σε μια απίθανη χώρα, απλώς επειδή του έχει περισσέψει budget. Αλλά θα αφήσω μάλλον τον Dilbert να τα πει καλύτερα από μένα.

Μεταφράζω ελεύθερα:
Dilbert: ως συνήθως, χθες βράδυ δούλεψα ως τα μεσάνυχτα, μαμά
Μαμά: Τουλάχιστον έβγαλες μερικά λεφτά παραπάνω
Dilbert: δεν πληρώνομαι υπερωρίες
Μαμά: Τουλάχιστον έκανες μια σημαντική δουλειά
Dilbert: όχι πραγματικά. Το αφεντικό μου με έβαλε να αλλάξω την παρουσίασή μου, αλλά οι αλλαγές την έκαναν χειρότερη
Μαμά: Τουλάχιστον είσαι καλά προετοιμασμένος για το meeting
Dilbert: ακυρώθηκε. Αλλά δεν πειράζει γιατί το project δεν θα χρηματοδοτηθεί έτσι κι αλλιώς.
Μαμά: Δηλαδή … δούλεψες τζάμπα, για να χειροτερέψεις μια παρουσίαση που δεν θα γίνει, για ένα project που δεν υφίσταται ?
Dilbert: Ακριβώς !
Δεν υπάρχει τίποτε υπερβολικό στον πιο πάνω διάλογο. Είναι απλή καθημερινότητα.

Συχνά τα πράγματα είναι χειρότερα: Όλοι γνωρίζουν εκ των προτέρων ότι το project θα εγκαταλειφθεί, ότι είναι εκτός πραγματικότητας κλπ, αλλά συνεχίζουν να δουλεύουν σαν να βαίνουν όλα κανονικά, για να μην κατηγορηθούν ως ηττοπαθείς, ή μειωμένου εταιρικού πατριωτισμού, ή ο,τιδήποτε σχετικό.
Παρόλα αυτά οι πολυεθνικές είναι όντως πολύ αποτελεσματικές, στην επίτευξη του βασικού τους στόχου, αλλά για τελείως διαφορετικούς λόγους: Έχουν κυρίαρχο ρόλο στην αγορά και θέτουν οι ίδιες τους κανόνες του παιχνιδιού για όλους, έχουν τεράστια πολιτική δύναμη, κι εκμεταλλεύονται με τον καλύτερο τρόπο ένα φορολογικό και νομικό πλαίσιο που έχει φτιαχτεί ακριβώς γι΄αυτές.
Επίσης, οι πολυεθνικές είναι οι πιο γερά επιδοτούμενες εταιρείες:
αφενός, ο μεγαλύτερος πελάτης τους είναι συνήθως το δημόσιο. Παρά τη γκρίνια για το σπάταλο δημόσιο, καμιά τέτοια εταιρεία δεν θα ήθελε να δει τις δημόσιες δαπάνες να περικόπτονται σημαντικά.
αφετέρου, η βοήθεια της Δύσης στον 3ο κόσμο, στην πραγματικότητα επιδοτεί τις δικές της πολυεθνικές. Τα χρήματα της βοήθειας δεν δίνονται χέρι με χέρι σε μια ταλαίπωρη χώρα, αλλά χρηματοδοτούν ένα project που το υλοποιεί μια ομάδα μεγάλων εταιρειών της Δύσης. Σε πολλές περιπτώσεις, για τις οποίες έχω προσωπική εμπειρία, το έργο δεν υλοποιήθηκε ποτέ γιατί φαγώθηκαν τα λεφτά της βοήθειας ήδη από τη φάση της μελέτης για τις αμοιβές πανάκριβων “συμβούλων”. Σε άλλες περιπτώσεις υλοποιήθηκαν έργα πληροφορικής σε χώρες που είχαν ρεύμα μόνο 5 – 6 ώρες την ημέρα, κ.ο.κ. Που σημαίνει ότι αν οι ίδιες οι χώρες μπορούσαν να αποφασίσουν για ποιό σκοπό θα διαθέσουν τα χρήματα αυτά, θα κάλυπταν άλλες πιο βασικές τους ανάγκες, αλλά τότε οι εταιρείες μας θα έμεναν χωρίς επιδότηση. Δεν θα επιμείνω άλλο, αλλά υπάρχουν άπειροι τρόποι με τους οποίους επιδοτείται με διάφορες προφάσεις μια μεγάλη εταιρεία – πολυεθνική ή μη.
Τέλος, θέλω να φωτίσω και από μια άλλη σκοπιά το ζήτημα της αποτελεσματικότητας των πολυεθνικών. Οι εταιρείες αυτές χρησιμοποιούν συστηματικά πολύ μικρότερες υπεργολαβικές εταιρείες, οι οποίες κάνουν την πραγματική δουλειά, για πολύ λιγότερα χρήματα: αυτές είναι άγνωστες αλλά πολύ πιο αποτελεσματικές, με τη συνήθη έννοια του όρου.
Η αλήθεια είναι ότι όλη μου η εμπειρία είναι από εταιρείες παροχής υπηρεσιών, δεν έχω εργαστεί ποτέ σε βιομηχανία. Θα μπορούσα να υποθέσω ότι στον τομέα της παραγωγής τα πράγματα είναι διαφορετικά. Βλέπω όμως ότι κι εδώ υπάρχει ένας καταμερισμός ρόλων: η παραγωγή κι εδώ εκχωρείται σε υπεργολαβικές εταιρείες σε χώρες όπως η Κίνα, η Ινδία, κι άλλες της χώρες της Ασίας ή της ανατολικής Ευρώπης, κλπ. Εκεί, κάποιες άγνωστες εταιρείες παράγουν παρόμοια προϊόντα για διαφορετικές πολυεθνικές. Τελικά, αυτό που κυρίως διαχειρίζεται χωρίς υπεργολάβους η κάθε πολυεθνική είναι:
το κομμάτι του marketing και των πωλήσεων,
το φορολογικό κομμάτι όπου με διάφορες τεχνικές που περιλαμβάνουν και τη χρήση off shore εταιρειών, καταφέρνει να ελαχιστοποιήσει την καταβολή φόρων σε παγκόσμιο επίπεδο,
το κομμάτι της χρηματοδότησης και του χρηματιστηριακού παιχνιδιού,
και το κομμάτι των πολιτικών πιέσεων που μπορεί να αφορά τις πωλήσεις, τη διαμόρφωση του σχετικού επιχειρηματικού και νομικού πλαισίου, (π.χ. πνευματικά δικαιώματα), αλλά μπορεί να φτάσει πολύ πιο μακρυά, καθώς μπορεί να περιλαμβάνει τον έλεγχο στρατηγικών πρώτων υλών, κλπ.
Όλα τα παραπάνω είναι από τελείως άχρηστα έως επιβλαβή για την κοινωνία, (εθνική και παγκόσμια), αν τη δούμε ως σύνολο. Εξυπηρετούν αποκλειστικά το μερικό συμφέρον των μεγάλων μετόχων και των υψηλόβαθμων στελεχών.

4. Εταιρικός πατριωτισμός και πλύση εγκεφάλου

Αν εξαιρέσουμε την περίπτωση μαζικών απολύσεων που αποφασίστηκαν στα κεντρικά, είτε λόγω συγχωνεύσεων, είτε λόγω μείωσης της κερδοφορίας, η προσωπική μου πείρα δείχνει ότι σε μια πολυεθνική, περισσότερες πιθανότητες έχει να απολυθεί κάποιος λόγω έλλειψης εταιρικού πατριωτισμού, παρά επειδή είναι επαγγελματικά ανεπαρκής.
Γενικά, αντίθετα από τη γνώμη όσων είναι απέξω, δεν χρειάζονται ιδιαίτερες ικανότητες για να δουλεύει κανείς σε μια πολυεθνική εταιρεία. Κάποιες θέσεις χρειάζονται βεβαίως εξειδίκευση που αποκτιέται, κατά κανόνα εντός της εταιρείας ή άλλων εταιρειών του ίδιου κλάδου.
Κατά τα άλλα, η βασική αρετή είναι η υπακοή. Εντός των πολυεθνικών υπάρχει το ίδιο ποσοστό έξυπνων και αργόστροφων, δουλευταράδων και ψιλοτεμπέλιδων, τολμηρών και ευθυνόφοβων, που υπάρχει και σε κάθε άλλο χώρο. Υπάρχει ένα αισθητά υψηλότερο από τον μέσο όρο, ποσοστό ψυχικά ασταθών ατόμων, ειδικά σε τμήματα που υφίστανται μεγάλη πίεση, όπως το τμήμα πωλήσεων.
Βασική προϋπόθεση για να ανέλθει κάποιος σε μια εταιρεία είναι να το θέλει. Να το θέλει πραγματικά. Αυτό πηγαίνει βαθιά: στην ουσία σημαίνει μια υπαρξιακή ένταξη στη λογική της εταιρείας. Μια τέτοια ένταξη εξωτερικά ανιχνεύεται συχνά από τη μικτή χρήση Αγγλικών και Ελληνικών λέξεων στην ίδια πρόταση, τη χρήση της πιο πρόσφατης και trendy εταιρικής ορολογίας, το ντύσιμο, τα αξεσουάρ, ακόμη και τις καταναλωτικές προτιμήσεις. Αν το δει κανείς λίγο βαθύτερα, πρόκειται για μια μεταβολή της ταυτότητας του ατόμου, καθώς γίνεται προέκταση της εταιρείας σε πολλά επίπεδα. Η βασική ψυχολογική λειτουργία είναι ότι το άτομο περιβάλλεται το κύρος, την επιτυχία, την ισχύ κ.ο.κ. της εταιρείας του. Άρα, η επιτυχία της εταιρείας γίνεται προσωπική του υπόθεση με τρόπο που πάει πέρα από το την απτή υλική σύμπτωση συμφερόντων, όπως θα ήταν η προσδοκία ότι θα αμειφθεί καλύτερα, θα έχει μια μακροχρόνια εξασφαλισμένη δουλειά, κλπ.
Φυσικά, δεν λείπουν και οι περιπτώσεις εκείνων που απλώς υποκρίνονται αυτή την ένταξη λιγότερο ή περισσότερο συνειδητά.
Οι εταιρείες καλλιεργούν συστηματικά αυτή τη διαδικασία ένταξης ξοδεύοντας χρήματα, χρόνο και ενέργεια. Είναι καταιγιστική η έκθεση του μέσου εργαζόμενου στην άμεση ή έμμεση εσωτερική εταιρική προπαγάνδα. Εγώ θα αναφερθώ σε μια της μορφή που είναι οι μαζικές συναντήσεις.
Αναγκαστικά, θα αναφερθώ σε ένα συγκεκριμένο προσωπικό παράδειγμα. Άλλοι, θα έχουν ζήσει άλλα.
Για σειρά ετών, μια φορά το χρόνο γινόταν η συγκέντρωση όλων των Ευρωπαίων συναδέλφων του τμήματος στο οποίο δούλευα. Μιλάμε για περίπου 2.000 άτομα. Υπήρχε ένα πυκνό πρόγραμμα παρουσιάσεων για μερικές μέρες σε κάποιες κατάλληλες εγκαταστάσεις σε μια συγκεκριμένη ευρωπαϊκή πόλη.
Οι παρουσιάσεις ξεκίναγαν στις 8:00 το πρωί σε μια μεγάλη αίθουσα. Το στήσιμο ήταν κατά το πρότυπο μιας συναυλίας. Τεράστια σκοτεινή αίθουσα, φωτισμένη σκηνή στο κέντρο, γιγαντοοθόνες σε διάφορα σημεία της αίθουσας, και ξέφρενη εκκωφαντική ρυθμική μουσική. Όποιος δεν έχει καλοξυπνήσει, ξυπνάει απότομα. Ενώ ο κόσμος σιγά – σιγά γεμίζει την αίθουσα, στις γιγαντοοθόνες περνάνε με ασύλληπτη από μάτι ταχύτητα διάφορες εικόνες που δεν μπορεί κανείς να τις ξεχωρίσει καθαρά. Μένει μόνο για κλάσματα δευτερολέπτου μια εικόνα που ακαριαία εκτοπίζεται από την επόμενη. Στη σκοτεινή αίθουσα το μάτι μαγνητίζεται αναγκαστικά από τη φωτεινή οθόνη. Μετά από λίγη ώρα, κάποιες εικόνες αρχίζουν να “στέκονται” μερικά δέκατα του δευτερολέπτου στην οθόνη, αρκετά όμως για να συνειδητοποιήσεις τι βλέπεις. Έτσι, ανάμεσα σε άλλες ακατάληπτες εικόνες βλέπεις μερικές “θετικές” φιγούρες: π.χ. ένα ωραίο ιστιοπλοϊκό, ένα γρήγορο αυτοκίνητο, και σιγά – σιγά μερικές θετικές ανθρώπινες φιγούρες, τουλάχιστον για τον μέσο δυτικό άνθρωπο. Εμφανίζονται ανάμεσα σε άλλους οι Rolling Stones, ο Einstein, o Martin Luther king, ταυτόχρονα στη μουσική ακούγεται ένα μονταρισμένο και επαναλαμβανόμενο “I have a dream”. Οι θετικές ανθρώπινες φιγούρες επανέρχονται όλο και πιο συχνά, ενώ σταδιακά αρχίζει να εμφανίζεται ανάμεσά τους και η φιγούρα του προέδρου και ιδρυτή της εταιρείας. Το χρώμα που κυριαρχεί αρχίζει να γίνεται το κόκκινο, που είναι το χρώμα της εταιρείας. Σιγά – σιγά εμφανίζονται και Logo, ονόματα προϊόντων, όλα αυτά, πάντα με μεγάλη ταχύτητα και ανάμεσα σε άλλες άσχετες εικόνες.
Όλα σταματάνε όταν εμφανίζεται ένα άτομο στη σκηνή. Είναι ένας επαγγελματίας Αμερικάνος ηθοποιός, γνωστός πέραν του Ατλαντικού από κάποιο τηλεοπτικό show, άγνωστος στην Ευρώπη, αλλά ωραίος, ψηλός, καλοντυμένος, με αστραφτερό χαμόγελο, ξεκινάει με κάτι αστεία και γενικά αναλαμβάνει το “ζέσταμα” της αίθουσας (“χειροκροτήστε – φωνάξτε – τόσο μόνο μπορείτε ? πιο δυνατά, κλπ”), για να βγει το αφεντικό του Ευρωπαϊκού οργανισμού της εταιρείας.
Οι ομιλίες των περισσότερων μεγάλων στελεχών παρουσίαζαν τα νέα της εταιρείας ως κοσμοϊστορικά νέα. Αργότερα κατάλαβα ότι σε όλες τις εταιρείες γίνεται το ίδιο. Μια τυπική εισαγωγή μιας τέτοιας ομιλίας είναι η ακόλουθη:
“ Ποια είναι τα μεγάλα γεγονότα κάθε 10ετίας που ανέτρεψαν το επιχειρηματικό σκηνικό και άλλαξαν την αντίληψή μας για το επιχειρείν ?
Τη 10ετία του ΄70 ήταν η πετρελαϊκή κρίση
Στο τέλος της 10ετίας του ΄80 και αρχές ΄90 ήταν η πτώση του τείχους του Βερολίνου και η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ που έριξε τα τελευταία εμπόδια για την παγκοσμιοποίηση.
Τη 10ετία του ΄90 ήταν η ευρεία χρήση του internet για επιχειρηματικούς σκοπούς.
Τι συμβαίνει σήμερα ? Σήμερα αυτό που φέρνει επανάσταση στο επιχειρηματικό περιβάλλον είναι η νέα πλατφόρμα που εισήγαγε η εταιρεία μας ..μπλα, …μπλα, …μπλα”
Στη συνέχεια στη σκηνή εμφανίζονται 3 ηθοποιοί, οι 2 ντυμένοι με ρούχα της εταιρείας μας, και ο 3ος με ρούχα του μεγαλύτερου ανταγωνιστή μας. Αυτός ο 3ος έχει ύφος βλάκα, φοράει κάτι χοντρά γυαλιά και ένα γελοίο καπέλο. Οι “δικοί” μας στην αρχή τον κοροϊδεύουν και σε λίγο αρχίζουν να τον χτυπάνε, να τον κλωτσάνε, τον ρίχνουν κάτω και τον πατάνε. Αυτός αντιδράει όλο και πιο φοβισμένα απέναντι στη δική μας υπεροχή και την κακοποίηση.
Προσωπικά σε αυτό το σημείο ένιωσα τρομερά άβολα και γύρισα να δω τους γύρω μου. Δεν διέκρινα κανέναν που να δείχνει αηδιασμένος όσο εγώ !
Στη συνέχεια, γίνεται μια άλλη ομιλία για ένα super νέο προϊόν, αλλά πολύ πατριωτική ! Ο ομιλητής προς το τέλος ρωτάει την αίθουσα:
Λοιπόν, τώρα θα πουλήσουμε περισσότερο από όλους αυτό το προϊόν ?
Ναι! από κάτω.
Δεν άκουσα ?
ΝΑΙΙΙ από κάτω, πιο δυνατά, ενώ μερικοί σηκώνουν και γροθιές στον αέρα.
Ακολουθεί από την αίθουσα ρυθμικά σαν σύνθημα το όνομα του προϊόντος.
Σε αυτό το σημείο αισθάνθηκα σαν να βρίσκομαι σε συνέδριο του ναζιστικού κόμματος στην προπολεμική Γερμανία. Επαναλαμβάνω ότι δεν είμαι σίγουρος για το πόσοι άλλοι μπορεί να αισθάνονταν αηδιασμένοι από αυτή την πλύση εγκεφάλου όπως εγώ και να το έκρυβαν, αλλά σίγουρα δεν ήταν πολλοί.
Οι άνθρωποι προσαρμόζονται γρήγορα στο περιβάλλον μιας πολυεθνικής.
Μερικοί είναι ήδη έτοιμοι από πρίν. Μιλάω γι΄αυτούς που έχουν κάνει ΜΒΑ (Master in Business Administration). Δεν μαθαίνουν τίποτε σπουδαίο, κι αυτά που μαθαίνουν έχουν ελάχιστη έως καμία εφαρμογή εντός της εταιρείας, αλλά οι εταιρείες τους προτιμούν στις προσλήψεις γιατί είναι ιδεολογικά “στρωμένοι”.
Το MBA είναι το κατηχητικό του καπιταλισμού!
Τέλος, για να τελειώνω με τις συναντήσεις, η ορολογία γινόταν με την πάροδο του χρόνου όλο και περισσότερο στρατιωτική. Αυτό είχε ίσως να κάνει με το ότι η εταιρεία ήταν αμερικάνικη και οι επιρροές από τους πολέμους “εναντίον της τρομοκρατίας” ήταν έντονες στην αμερικανική κοινωνία. Έτσι, ο πρόεδρός μας ήταν “business hero”, το νέο project είχε την κωδική ονομασία “ελεύθερος σκοπευτής”, κοκ.

5. Η αντιστροφή της ηθικής

Μέρος της υπαρξιακής προσχώρησης σε μια πολυεθνική είναι η αποδοχή μιας νέας ηθικής στην οποία το επιχειρηματικό κέρδος είναι πάνω από όλα. Εδώ, θα μου επιτραπεί να δώσω δύο παραδείγματα:
Σε κάποιο ταξείδι, μας έκανε μια παρουσίαση ένας συνάδελφος από μια συνεργαζόμενη εταιρεία. Επειδή η δική μας εταιρεία, δεν διέθετε εξειδικευμένο software για στρατιωτικές εφαρμογές, υπήρχε απόφαση ότι σε στρατιωτικούς διαγωνισμούς κατεβαίνουμε σε συνεργασία με τη συγκεκριμένη, σουηδική, εταιρεία. Ο συνάδελφος αυτός, ανέλυε τα εξειδικευμένα χαρακτηριστικά του προϊόντος του, και ταυτόχρονα μας ενημέρωνε, ως πιο σχετικός, για τις ανάγκες και τις ειδικότερες πρακτικές αυτού του κλάδου. Να σημειώσω ότι πιθανότατα ήταν πρώην στρατιωτικός. Συνήθως με τραπεζικές εφαρμογές ασχολείται ένας πρώην τραπεζικός, με εφαρμογές αποθήκης κάποιος που έχει εμπειρία σε logistics κ.ο.κ. Ο καλός αυτός συνάδελφος μας ενημέρωσε ότι η εταιρεία του έχει software που μπορεί να τιμολογεί το στρατιωτικό υλικό που πουλάει μια πολεμική βιομηχανία στο στρατό, όχι με το κομμάτι, π.χ. 400 οβίδες, 30 πύραυλοι, κλπ, αλλά βάσει αποτελέσματος ! Θα έχετε δει από videάκια που κυκλοφορούν ότι όταν π.χ. ένα ελικόπτερο ρίχνει έναν πύραυλο σε έναν στόχο, τα πάντα βιντεοσκοπούνται. Προφανώς υπάρχουν και άλλοι τρόποι καταγραφής. Το αν χτυπήθηκε ο στόχος, με πόση ακρίβεια, αν η έκρηξη ήταν αρκετά ισχυρή για να τον καταστρέψει, κλπ, κλπ καταγράφονται. Έτσι, (στις ΗΠΑ τουλάχιστον), αντί ο στρατός να αγοράζει, να αποθηκεύει, και να πληρώνει πολεμικό υλικό που μπορεί να μη το χρειαστεί άμεσα, ή και καθόλου, μπορεί σήμερα να τιμολογείται από τη στρατιωτική βιομηχανία μόνο όταν χρησιμοποιήσει το υλικό και βάσει αποτελέσματος: με λίγα λόγια με βάση το πόσους θα σκοτώσει. Για μένα αυτό ήταν σοκαριστικό. Όλοι γνωρίζουμε το συμφέρον των πολεμικών βιομηχανιών να γίνονται πόλεμοι για να πουλήσουν, αλλά δεν είχα ποτέ φανταστεί ότι η εμπλοκή της πολεμικής βιομηχανίας στο το πεδίο της μάχης είναι τόσο στενή. Ότι η ανάγκη να φύγει ένας πύραυλος και να καταστρέψει όσο γίνεται περισσότερο είναι πιεστική για την πολεμική βιομηχανία γιατί μόνο τότε θα γίνει η τιμολόγηση …
Σε κάθε περίπτωση, όλα αυτά κουβεντιάζονται στην παρουσίαση τελείως τεχνικά, και ξεκομμένα από οποιαδήποτε ηθική αφού όλοι ξέρουμε τι μας έχει φέρει κοντά: η ανάγκη να πουλήσουμε και να κερδίσουμε.
Ένα δεύτερο παράδειγμα όπου τα κέρδη προηγούνται κάθε ηθικής, είναι η περίπτωση μαζικών απολύσεων από κερδοφόρες εταιρείες επειδή μειώθηκε η κερδοφορία. Οι εταιρείες παρουσιάζουν εσωτερικά, δηλ προς τους εργαζόμενους, τα τμήματα από τα οποία γίνονται οι απολύσεις ως ζημιογόνα με την εξής τεχνική: Διαιρούν την εταιρεία σε πολύ μικρά κομμάτια: Για παράδειγμα, αν μια πολυεθνική δραστηριοποιείται σε 6 μεγάλες γεωγραφικές περιοχές, έχει 7 τμήματα, και 10 κατηγορίες προϊόντων, διαιρεί τον οργανισμό σε 6 Χ 7 Χ 10 = 420 τμήματα. Σε κάθε ένα τμήμα επιμερίζει τα έσοδα και τα έξοδα που υποτίθεται ότι του αντιστοιχούν. Παρότι η εταιρεία συνολικά είναι κερδοφόρα, αυτή η κερδοφορία δεν κατανέμεται εξίσου σε καθένα από τα 420 τμήματα. Αυτό, παρότι μπορεί να συμβαίνει στην πραγματικότητα για διάφορους λόγους, το επιτείνει η εταιρεία κατανέμοντας δυσανάλογα τα έσοδα και τα έξοδα έτσι που κάποια τμήματα να εμφανίζουν κερδοφορία 93% ή και 97%, και άλλα να εμφανίζουν ζημίες. Τα πολύ κερδοφόρα τμήματα είναι στην Κίνα, στην Ινδία και σε άλλες χώρες όπου εργαζόμενοι θα πάρουν μερικά ψίχουλα, και τα “ζημιογόνα” τμήματα βρίσκονται στην Ευρώπη και σε άλλες δυτικές χώρες. Έτσι, αιτιολογούνται εσωτερικά οι απολύσεις. ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ οι εταιρείες παρουσιάζουν προγράμματα “εταιρικής κοινωνικής ευθύνης” σχετικά με κάποιο άσχετο με τη δραστηριότητά τους θέμα, τύπου βοήθεια στο “χαμόγελο του παιδιού”, προσέχουμε το περιβάλλον, κλπ, και οι “κοινωνικά ευαίσθητοι” εργαζόμενοι συμμετέχουν με την ομπρέλα της εταιρείας τους, σε αυτές τις δραστηριότητες ενώ έχουν απολυθεί συνάδελφοί τους…
Είναι αξιοθαύμαστο πόσο πρόθυμοι να καταπιούν την εταιρική υποκρισία είναι πολλοί εργαζόμενοι σε πολυεθνικές εταιρίες!
Από την άλλη μεριά, έχω να παρατηρήσω ότι από όσα εγώ γνωρίζω, η εγωιστική ηθική που διαπνέει κάθε εκδήλωση σε μια εταιρία, τόσο προς τα έξω αλλά συχνά και προς τα μέσα, υπερισχύει του εταιρικού πατριωτισμού. Στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, (δεν ξέρω τι γίνεται στην Ασία), κανείς δεν έχει ηθικό φραγμό να πάει σε άλλη εταιρεία, συχνά στον άμεσο ανταγωνιστή εξαργυρώνοντας τα όσα γνωρίζει, αν θεωρεί ότι θα βελτιώσει τη θέση του.
Τελικά οι εταιρείες παρά την προσπάθειά τους, δεν μπορούν να παίξουν το ρόλο που παίζουν τα έθνη ή οι ιδέες, δεν μπορούν δηλαδή να εμπνεύσουν σε κάποιον αισθήματα αυταπάρνησης. Η εγωιστική ηθική που επιδεικνύουν απέναντι σε όλους τους άλλους δεν αφήνει τέτοια περιθώρια.
Ταυτόχρονα έχω να παρατηρήσω ότι παρότι οι εργαζόμενοι σε πολυεθνικές μπορούν εύκολα να “προδώσουν” τη μία και να πάνε στην άλλη, παραμένουν πιστοί στον πολυεθνικό αστερισμό ως σύνολο, γιατί σε αυτόν όπως ανέφερα έχουν προσχωρήσει υπαρξιακά.

1. Είναι αλήθεια ότι στην Ελλάδα των τελευταίων 10ετιών το δημόσιο είναι σε χειρότερη κατάσταση από ότι οποιαδήποτε ιδιωτική εταιρεία, και αυτό δεν οφείλεται μόνο στο μέγεθός του. Το αν θα υπάρχει αποτελεσματικό ή αναποτελεσματικό δημόσιο είναι σε τελική ανάλυση πολιτική απόφαση της κυρίαρχης ελίτ. Σε μια περίοδο που ο ιδιωτικός τομέας θέλει να εξαπλωθεί σε τομείς που πριν είχε το δημόσιο, η απαξίωση του δημοσίου είναι βολική από πολλές απόψεις

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

Βίντεο: Πραξικόπημα στη Βουλή


Αντισυνταγματικό το πολυνομοσχέδιο! - Ο πρόεδρος της Βουλής, Ευάγγελος Μεϊμαράκης κατέλυσε το Σύνταγμα και ανακοίνωσε άλλο αποτέλεσμα από αυτό που είδε!


Σκηνές απείρου κάλλους διαδραματίζονται από το πρωί στο ελληνικό Κοινοβούλιο. Ενώ το πολυνομοσχέδιο που φέρνει τα επαχθέστερα μέτρα στην Ιστορία της Ελλάδας κρίθηκε ξεκάθαρα αντισυνταγματικό, ο πρόεδρος της Βουλής, Β. Μεϊμαράκης προέβη σε ένα πρωτοφανές κοινοβουλευτικό πραξικόπημα και ανέτρεψε την απόφαση της Βουλής!

Ο πανικός της κυβέρνησης να περάσει τα μέτρα έχει οδηγήσει σε ξεκάθαρη παραβίαση του κανονισμού της Βουλής, που ισοδυναμεί με πραξικοπηματική αλλοίωση του αποτελέσματος για την κρίση του πολυνομοσχεδίου ως αντισυνταγματικού.
Ο Ευ. Μεϊμαράκης στην προσπάθειά του να μην κριθεί από τους παρόντες βουλευτές το πολυνομοσχέδιο αντισυνταγματικό, παραβίασε τους κανόνες Βουλής και επέβαλε με το έτσι θέλω τους δικούς του κανόνες.
Όλα ξεκίνησαν όταν οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ, Ζωή Κωνσταντοπούλου και των Ανεξάρτητων Ελλήνων, Νότης Μαριάς, έθεσαν θέμα αντισυνταγματικότητας του νομοσχεδίου.
Ο πρόεδρος της Βουλής, Ευάγγελος Μεϊμαράκης διενήργησε ψηφοφορία δια απλής εγέρσεως.
Παρά το γεγονός ότι φάνηκε καθαρά ότι οι βουλευτές που σηκώθηκαν ήταν πολλοί περισσότεροι, το προεδρείο της Βουλής είδε τα… δικά του!
Το screenshot από το κανάλι της Βουλής ΛΕΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ:
Capture1
Ο πρόεδρος του Σώματος Ευάγγελος Μεϊμαράκης, όταν η πραξικοπηματική του απόφαση που έβγαζε συνταγματικό ένα νομοσχέδιο το οποίο μόλις είχε κριθεί αντισυνταγματικό (!) προκάλεσε τον ξεσηκωμό των παρόντων βουλευτών, αποφάσισε τη διενέργεια ονομαστικής ψηφοφορίας. Προφανέστατα, γιατί είδε ότι αν επαναλάμβανε την καταμέτρηση των παρόντων η ψηφοφορία θα χανόταν και η κυβέρνηση θα αποτύχαινε παταγωδώς στην προσπάθειά της να εφαρμόσει τις επιταγές της τρόικας μέχρι κεραίας. Αποφάσισε, έτσι, τη διακοπή της συνεδρίασης για μισή ώρα, ενώ ο κανονισμός σαφέστατα προβλέπει διακοπή 10 λεπτών! Τελικά, η συνεδρίαση επαναλήφθηκε μετά από σχεδόν μιάμιση ώρα, προκειμένου να δοθεί όλος ο χρόνος στους κυβερνητικούς βουλευτές να φτάσουν στη Βουλή και να νοθεύσουν το αποτέλεσμα!
Δείτε το βίντεο που φαίνεται ξεκάθαρα πως οι βουλευτές που σηκώνονται είναι πολλοί περισσότεροι. Δείτε, ακόμη, ότι επιστράτευσαν μέχρι και το κανάλι της Βουλής να συμμετάσχει στο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα: Οταν το πλάνο ξεκάθαρα δείχνει ότι η πλειοψηφία των βουλευτών σηκώνεται και το νομοσχέδιο απορρίπτεται ως αντισυνταγματικό, ο σκηνοθέτης σπεύδει πανικόβλητος να δείξει μια γωνιά της αίθουσας!
Προφανώς, "έβαλαν χέρι" και στον σκηνοθέτη, για να μη φαίνεται ότι ο πρόεδρος της Βουλής είπε ψέματα για τα όσα έβλεπαν τα μάτια του, για τα όσα έβλεπαν όλοι όσοι ήταν μέσα στη Βουλή και τα όσα έβλεπε όλος ο ελληνικός λαός μέσω του καναλιού της Βουλής! Μέχρι εκεί έφτασε η ξεδιαντροπιά τους! Δυστυχώς, γι' αυτούς το πλάνο έχει μείνει στην Ιστορία...

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Λύση για μια αξιοπρεπή παρέλαση...

Μέχρι πρότινος είχα την εντύπωση ότι η παρέλαση ήταν ένα θέαμα που γινόταν και αφορούσε τον λαό. Τα πράγματα όμως έχουν αλλάξει και φτάσαμε στην κλειστή αστυνομοκρατούμενη παρωδία του σήμερα.

Λέω λοιπόν, αν από εδώ και στο εξής η παρέλαση θα αφορά τον λαό σαν τηλεοπτικό θέαμα μόνο και εφόσον είναι αγγαρεία για τους παριστάμενους πολιτικούς (ο Κος Μπουτάρης μάλιστα το δήλωσε ευθαρσώς ότι είναι και κακόγουστη) αλλά και κουραστική για τον ίδιο τον λαό αφού ούτε παρέλαση δε βλέπει πια αλλά και η πόλη γίνεται ασύμφορη λόγω των μέτρων, γιατί να μην την αναβαθμίσουμε και αυτή στο σημερινό εξαιρετικό επίπεδο που επιβάλλει οι σύγχρονος μεσαίωνας που ζούμε;

Προτείνω λοιπόν η παρέλαση να γυριστεί σε τηλεοπτικό στούντιο, όπου οι πολίτικοι και τα σώματα ασφαλείας να παραστούν μία φορά, οι πρώτοι μεν να μην κουράζονται από την αγγαρεία οι δεύτεροι να μην καταπονούνται άσκοπα. Επίσης θα πρέπει να εμπλουτίσει με τα νέα πρότυπα της σύγχρονης κοινωνίας μας. Να παρελαύνει για παράδειγμα σώμα δημοσιογράφων, τηλεπερσόνων και γιατί όχι και πορνοστάρ! Των ρόλο των σωμάτων ασφαλείας πιστεύω ότι χωρίς δίλημμα και αμοιβή θα θελήσει να αναλάβει η χρυσή αυγή. Να δοθεί η δυνατότητα σε κάθε κανάλι να γυρίσει την δική του παρέλαση! Φαντάζομαι από τώρα τα τηλεοπτικά σπότ και ατάκες: "Μια άλλη διάσταση στο έπος του Όχι με την έγκυρη ματιά της TVKarakits!". Και φυσικά διαφημιστικά διαλύματα από τον Τούρκικο σήριαλ που θα ακολουθεί αλλά και τα προϊόντα που οι περισσότεροι δεν θα μπορούμε να αγοράσουμε!

Τα πλεονεκτήματα προφανή:
  • Οι πολιτικοί γλιτώνουν την αγγαρεία!
  • Τα σώματα ασφαλείας γλιτώνουν την άδικη και ανούσια καταπόνηση και επιτέλους έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν και αυτοί το τηλεοπτικό υπερθέαμα!
  • Ο λαός αποκτά ένα καινούργιο όραμα (ειδικά με το σώμα των πορνοστάρ) και η προσοχή του αποσπάτε από τα καθημερινά ασήμαντα που ίσως των απασχολούν (π.χ. τα νέα μέτρα για την λήψη της 32ης δόσης του 12ου μνημονίου).
  • Η κυκλοφορία στην πόλη παραμένει φυσιολογική!
  • Η δημόσια τάξη δεν διαταράσσεται.
  • Οι καναλάρχες βγάζουν λεφτα από τις διαφημίσεις της παρέλασης το πρωί και γιατί όχι σε ξεχωριστή βραδινή εκπομπή από τα παρασκήνια της παρέλασης και τις τηλεπερσόνες που ωρύονται διότι αδικήθηκαν ως προς το ποιος ή ποια θα κρατούσε τη σημαία (του καναλιού).
  • Η Τρόικα θα λατρέψει την ιδέα και η Μέρκελ θα ψελλίσει πάλι 'ενθαρρυντικά' για την νέα πρόοδο της χώρας "Εύχομαι και ελπίζω να παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρώπη". (Αλήθεια, αν η Ελλάδα φύγει από την Ευρώπη, την Ευρώπη θα εξακολουθήσουν να την λένε Ευρώπη; Άσχετο, αλλά δε μπόρεσα να μη το μοιραστώ).
  • Και άλλα πολλά που η αηδία που νιώθω αυτή τη στιγμή μέσα μου δεν με αφήνει να εκφράσω.
ΑΑΤ