Οι φίλοι μου...

Δεν περιμένω δικαίωση για τις συζητήσεις που έγιναν σχετικά με το σημερινό δημοψήφισμα με τους φίλους μου. Δε μου χρειάζεται άλλωστε και εξάλλου δεν αναφέρομαι στο αποτέλεσμα (το οποίο τώρα που ξεκίνησα να τα γράφω αυτά, ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί). Αναφέρομαι μόνο στην προσπάθειά μου να αποσαφηνίσω και να ερμηνεύσω το τι συνέβαινε όλες αυτές τις μέρες και να εξηγήσω τους πραγματικούς λόγους του δημοψηφίσματος. Για όσους έχουν λίγο μυαλό, όλα αυτά αποσαφηνίζονται πιο εύκολα με τα γεγονότα τον τελευταίων 28 ωρών. Δε λέω ότι οι απόψεις μου ήταν απαραίτητα σωστές. Αυτό κρίνεται ενδεχομένως από την συζήτηση. Όμως οι διαφορετικές απόψεις είναι, πρέπει να είναι σεβαστές. Όμως αυτό που με ενόχλησε, με μάτωσε στην κυριολεξία ήταν ο τρόπος συμπεριφοράς κάποιων εξ αυτών με τους οποίους δεν υπήρχε σύγκλιση σκέψεων ανεξάρτητα της έλλειψης επιχειρημάτων ή όχι. Ανακαλώντας όμως αυτές τις συγκεκριμένες συζητήσεις διακρίνω έναν κοινό παρονομαστή. Όλες είχαν επιχειρήματα τύπου "Διαφωνώ γιατί ο τάδε ή η τηλεόραση είπε αυτό ή το άλλο" ενώ κάποιοι από την αρχή της συζήτησης ήταν παντελώς κλειστοί στο να μου επιτρέψουν να επιχειρηματολογήσω υπέρ των απόψεών μου ή ακόμα και να τις αναφέρουν. Κανείς εξ αυτών δεν είχε διάθεση να ακούσει στοιχεία ή να ερευνήσει αποδείξεις ή έστω να δόση ευκαιρία στην κοινή λογική, αν υπήρχε η παραμικρή υπόνοια ότι θα οδηγούσε σε διαφορετική όψη των πραγμάτων από εκείνη που είχαν μέχρι εκείνη τη στιγμή. Λες και δεν ήθελαν να ανατραπεί η άποψή τους. Δε μπορώ να καταλήξω αν πρόκειται περί υπέρμετρου εγωισμού, βλακείας ή φόβου που τόσο περίτεχνα μεθοδεύτηκε αυτή την περίοδο. Πιθανότατα συνδυασμός όλων.

Όπως και να 'χει, η όλη διαδικασία φίμωσης και ύβρεως από ανθρώπους που θεωρούσα δικούς μου με προβλημάτισε και με πλήγωσε βαθιά. Λυπάμαι γιατί αισθάνομαι ότι προδώσατε την αγάπη μου.

Σε αυτούς τους φίλους έχω να πω να κάνουν, αν το αντέχουν, λίγη αυτοκριτική. Όχι γιατί διαφώνησαν μαζί μου. Αλλά για τον τρόπο που εξέφρασαν τη διαφωνία τους. Για τον τρόπο που σκέφτονται. Για τις αξίες τους αν υπάρχουν ακόμα. Για το παράδειγμα που δείχνουν στα παιδιά τους όσοι έχουν. Για την πατρίδα και το πως την φαντάζονται τώρα και στο μέλλον. Να σκεφτούν χωρίς να λαμβάνουν υπόψιν τους κόμματα και κομματάρχες, χάρες και ρουσφέτια. Χωρίς ραγιαδισμό. Χωρίς φόβο. Να στηριχθούν στα πόδια τους. Και όσοι έχουν ξεχάσει πως γίνεται αυτό, καλά θα κάνουν, τουλάχιστον, να αναθεωρήσουν τη σκέψη τους και τους τρόπους τους για τους φίλους και τη φιλία;

Τέλος, τώρα, καθώς το αποτέλεσμα διαμορφώνεται, δεν υπάρχουν χαμένοι και νικητές και αυτό το λέω για αυτούς που μαζεύονται στο σύνταγμα για να πανηγυρίσουν. Τι να πανηγυρίσουν; Έλυσε κανείς το οικονομικό του πρόβλημα; Άλλαξε η ζωή μας ξαφνικά και δεν το πήρα είδηση; Τα πράγματα είναι εξ ίσου δύσκολα και επικίνδυνα όπως ήταν το πρωί και υπάρχει δύσκολη διαδρομή που ακόμα πρέπει να διανυθεί. Ανεξάρτητα από τι υποστήριξε ο καθένας, η πατρίδα τώρα έχει ανάγκη από συσπείρωση και ενότητα και θα είχε ούτως ή άλλως, ακόμα και αν το αποτέλεσμα ήταν διαφορετικό. Η δημοκρατία αποφάσισε και ο λαός τουλάχιστον πρέπει να υποστηρίξει την απόφαση αυτή ανεξάρτητα απόψεων. Αρκετά υποφέραμε από τη διχόνοια και την πόλωση. Κλείνοντας, λέω σε όλους μας, και σε έμενα, ότι οι συμπεριφορές και οι αποφάσεις επισύρουν ευθύνες που είναι αποκλειστικά δικές μας. Το να τα φορτώνουμε στους άλλους ή να το παίζουμε παραπλανημένοι από τηλεοράσεις, κόμματα, ή τον πομπώδη γείτονα με άποψη πλέον δεν είναι αρκετό. Όταν κάνεις λάθος, για οποιονδήποτε λόγο, ΕΣΥ, ΕΓΩ έκανες, έκανα το λάθος. Εγώ αναλαμβάνω τις ευθύνες μου, και αν στεναχώρησα κάποιους, ακόμα και με αυτό μου το μήνυμα, ζητώ συγνώμη.